Σκεφτόμουν ότι πρέπει σιγά σιγά να κατεβάσω τα χειμερινά.
Αλλά πώς (;) αυτά δεν σε έχουν ζήσει.
Δεν με έχεις δει να φοράω το αιματί leather τζάκετ, που θα ταίριαζε τόσο με την BMW.
Δεν θα χρειαστεί να ξεκουμπώσεις το 501 τζιν –που μεταξύ μας, είναι αμετακίνητο έτσι και
αλλιώς- .
Πώς θα φυλάξω τον κορσέ που του έλυνες τα κορδόνια με τόση επιμέλεια;
Ακόμα και εκείνο το summer dress που δεν γινόταν φορέσω –αυτό το καλοκαίρι ήρθε πάνω
σε μία 1.000άρα- , σε γνώρισε καλύτερα απ΄ό,τι θα μπορούσε ποτέ να σε γνωρίσει το
οποιοδήποτε πουλόβερ.
Τα over sized φούτερ, κακώς κράτησαν χώρο για το καψαλισμένο κεφάλι σου και τα χέρια
σου, τα εργατικά.
Πώς θα αποσύρω λοιπόν, τα καλοκαιρινά;
Πώς θα αποσύρω εσένα;
Το κορμί σου το γνώρισα με τρίχες που ο ήλιος τις έκανε να μοιάζουν με στάχια –όπως
έλεγες και ο ίδιος- .
Η αγκαλιά σου ήταν καμίνι, και ήδη από τότε αναρωτιόμουν ποια θα μπορούσε να είναι η
version σου όταν οι μέρες θα αρχίσουν να μικραίνουν και η ατμόσφαιρα να μυρίζει λάσπη.
Τώρα, σε κάθε πλάτη που σχίζει τον αέρα, αναγνωρίζω την φιγούρα σου.
Όπως τότε που την χάζευα,
που σου αγκάλιαζα τη μέση,
που σου φιλούσα το λαιμό.
Αυτός ο χειμώνας δεν θα σε γνωρίσει.
.jpg)