Πως η Σωσώ Παπαδήμα αποτέλεσε χαρακτήρα-σύμβολο για τρεις γενιές | Νίκος Δασκαλόπουλος

Ένα αντίο στην πιο συμπαθή villain ηρωίδα της ελληνικής TV όπως την ενσάρκωσε η Καίτη Κωνσταντίνου

H Καίτη Κωνσταντίνου ερμήνευσε -επικαθορίζοντας για πάντα την ελληνική ποπ κουλτούρα- την πιο πλήρη villain της μετανεωτερικότητας. Τη Σωσώ Παπαδήμα.
Η Σωσώ από μία νοικοκυρά της μεσαίας τάξης σε έναν βαλτομένο γάμο, μετατρέπεται σε μια στην ουσία υπερ-συνείδηση της σειράς που δε δικαιολογείται από το Χ, Ψ, σεναριολογικό ερέθισμα του arc της.

Διεκδικούσε συνεχώς όλο και περισσότερη ελευθερία. Ελευθερία να μιλάει, να παρεμβαίνει, να συνδιαμορφώνει, να υπάρχει. Δεν είναι μόνο το φλέγμα και το μαύρο χιούμορ της. Είναι το ότι δεν έμεινε ποτέ σε ένα μόνο πεδίο. Ήθελε να υπάρξει σε όλες τις στοιβάδες του βίου της σειράς. Οι μηχανορραφίες δεν ήταν τίποτα άλλο από τις πανουργίες του λόγου για να φτάνει η ακραία της συνείδηση στην εσχατιά της διεκδίκησης της πληρότητας.

Από το σεξ, το οργασμικό κενό, τα κινκς, μέχρι την αντίληψη και συγχώρεση πίσω στην επανοικειοποίηση της βίας, άνοιγε συνεχώς χώρο στα δημόσια πράγματα και της χώρας.

Και δεν είναι τυχαίο που λατρεύεται όχι μόνο από την Gen X, αλλά πλέον και από τη Gen Z. Τρεις γενιές. Γιατί ειδικά οι συνεχείς μεταβάσεις της Gen Z στο μιμιδιακό και μη χιούμορ της, post-meta-irony-sincerity-post-cynism είναι ο κατ' εξοχήν τόπος του κβαντικού τραύματος, και της Σωσώκας.

Γιατί αν και ήταν το πρώτο καθαρά μετανεωτερικό έργο του Παπαπέτρου (το άλλο το Είσαι το ταίρι μου), η Σωσώ είναι ριζωμένη στον λεγόμενο ακραίο μοντερνισμό. Στην ιδέα ότι ο μοντερνισμός φέρει εγγενώς το άκρο.

Η Σωσώ αντιλαμβάνεται όλα τα εμμενή άκρα της εποχής και απλώς αρνείται να παίξει το παιχνίδι της ευθυγράμμισης. Όχι τυχαία, συμβουλεύει στη σχέση αγάπης που έχει με τον γιο της, την επόμενη γενιά να σπάσει κάθε κανονιστικό πλαίσιο. Όχι άλλη φουρνιά "καλών μαθητών".

Απαιτητικός ρόλος που μαθηματικά οδηγεί σε typecast. Αλλά ήταν μια μέγιστη πολιτισμική χειρονομία. Πιστεύω εδώ και χρόνια ότι ο ηθοποιός που διαβάζει έναν ρόλο, όπως και ένας μεταφραστής, πέρα από συμμέτοχοι στο έργο καλλιτέχνες, κάνουν μια συγκεκριμένη κοινωνική προσφορά.

Για να είναι οι γυναίκες αποτυπωμένες να αξιώνουν να είναι και να κάνουν τα πάντα. Να υπάρχουν παντού. Να διεκδικούν χώρο παντού.

Είναι κακό αυτό; Ή απλώς αιώνια μοντέρνο;

Αντίο, κ. Κωνσταντίνου, άξιζε.