Νίκος Θεοχαρίδης | Είχα μάθει να μιλάω με εικόνες πριν αρχίσω να συγγράφω, “έντονα” | Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Ένας νέος συγγραφέας,  ο Νίκος Θεοχαρίδης μας συστήνεται με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου "Vampire Road Story" (εκδ. Πηγή), το δεύτερο σε σειρά μετά το "Edelweiss" (εκδ. Κάκτος) και μας μυεί στον κόσμο της λογοτεχνίας του φανταστικού μέσα από το δικό του πρίσμα.Νεράϊδες, Ιερείς και άλλα ξεχωριστά πλάσματα με ισχυρούς συμβολισμούς βρίσκουν τη θέση τους, στον κόσμο του νέου συγγραφέα. Οι "αναποδιές" στο γύρισμα της πρώτης του ταινίας τον οδήγησαν στα ξεχωριστά μονοπάτια της συγγραφής, άλλωστε στον κόσμο του, "όλα είναι εικόνες". Ας τον γνωρίσουμε!


 Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγγραφή ;

Κλισέ, απάντηση θα δώσω. Από πάντα. Από ένα σημείο και μετά έγινε όμως έντονο και άρχισαν να αντιδρούν τα δάχτυλα μου στη σκέψη.

Από το «εντελβαϊς» στο «Vampire Road Story” τι έχει μεσολαβήσει συγγραφικά για εσάς σε αυτό το διάστημα;

Δυο συνεργασίες με δυο εκδοτικούς οίκους. Ένας νέος κύκλος γόνιμων γνωριμιών, με ανθρώπους που υπάρχουν με ωραίους διαφορετικούς τρόπους. Συνειδητοποίηση. Φρόντίδα. Υπάρχουν ακόμα εκεί έξω.

 Με μία πρώτη ματιά στα βιβλία σας διαπιστώνει κανείς κάποιες επιρροές από beat generation . Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράψει κανείς τη δεδομένη χρονική στιγμή beat διηγήματα στα ελληνικά; Είναι κάτι που γίνεται σκόπιμα ή συμβαίνει φυσικά; 

 Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να αποδεχτώ πως γράφω Beat. Από ταπεινότητα. Πως θα μπορούσα να ταυτίσω εγώ ο ίδιος τον τρόπο γραφής μου με κάτι τόσο υπέροχο ;

Ο τρόπος γραφής μου είναι σκόπιμος και φυσικός. Επειδή ο σκοπός μου, δημιουργείται από φυσικές εσωτερικές ανάγκες. Είναι αρκετά εύκολο. Έρχεται εκείνη η ανάγκη να σώσεις τον κόσμο. Μετά η γνώση πως δεν θα το καταφέρεις μόνος. Ύστερα έρχονται οι ψιθυροι για ελευθερία ανεξαρτησία. Αλληλεγγύη και φυσικά ταξίδι. Ο δρόμος. Μέχρι να φτάσουμε σε εκείνες τις πραγματικότητες. Α . Να μερικά beat στοιχεία. Ναι τώρα το βλέπω.

Από που πηγάζει η έμπνευση σας; Υπάρχει το βιωματικό στοιχείο;

Πόνος. Υπέροχος πόνος. Υπαρξιακός πόνος. Φανταστικός πόνος. Ψεύτικος πόνος. Ο πόνος που σου προκαλούν οι άλλοι και ο πόνος που προκαλείς στον εαυτό σου. Ο πόνος της αγάπης και ο πόνος της ελπίδας. Ο πόνος του νου και ο πόνος του αποχωρισμού. Και χαρά. Υπέροχη χαρά. Υπαρξιακή χαρά. Φανταστική χαρά.Ψεύτικη χαρά. Η χαρά που σου προκαλούν οι άλλοι, η χαρά που προκαλείς στον εαυτό σου. Η χαρά της αγάπης και η χαρά της ελπίδας. Η χαρά του νου και η χαρά του αποχωρισμού. Και αγάπη. Όχι αγάπη. Ας είμαι ταπεινός μπροστά της. Τάση προς εκείνη.

 Πως έχουν επηρεάσει οι σπουδές σας στον κινηματογράφο την προσέγγιση της συγγραφής;

Κάποτε δεν μπόρεσα να γυρίσω μια ταινία. Για πρακτικούς λόγους. Τράβηξε πολύ αυτή ιστορία. Μέχρι να παραδεχτώ, πως η πραγματικότητα με είχε νικήσει για την ώρα. Αλλά της την έφερα. Την έκανα βιβλίο. Νομίζω αυτό είναι το πιο βασικό. Από εκδίκηση στην πραγματικότητα. Ο κινηματογράφος με έμαθε να μιλάω με εικόνες. Έρχονται στο χαρτί κάποιες φορές και γράφω σαν να τοποθετώ τη κάμερα. Κοντά η μακριά από την δράση. Με αργή κίνηση η όχι. Το κάδρο των λεπτομερειών. Κοντινό. Πολύ κοντινό. Μεσαίο. Σκιές φώτα. « Κάτι κινείται. Κάτι κινείται γρήγορα, εκεί. Δες ». Να όπως έγινε τώρα. Ίσως ο αναγνώστης κάτι είδε με το νου του διαβάζοντας, κάτι να κινείται, και μετά να κινείται γρηγορότερα. Μου λένε πως τα κείμενα μου είναι γεμάτα εικόνες. Είχα μάθει να μιλάω με εικόνες πριν αρχίσω να συγγράφω, “έντονα”. Η ταχύτητα του μοντάζ γίνεται ρυθμός πλοκής. Το σενάριο το ταξίδι των ηρώων. Είναι μεγάλες μητέρες και η συγγραφή και η σκηνοθεσία.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες σας εντάσσονται περισσότερο στο πλαίσιο του φανταστικού ενώ συγχρόνως εμπεριέχουν αντιφατικά στοιχεία (πχ. μία νεραϊδα που συγκρούεται με έναν ιερέα). Ποια η διαδικασία για να χτίσετε έναν ήρωα συγγραφικά; 

 Έρχονται μόνοι τους. Ειλικρινά. Έρχονται ντυμένοι σαν σύμβολα, λίγο πιο έντονοι από τις ιδιότητες τους. Π.χ. Νεράιδα και Ιερέας. Έρχονται γεμάτοι υπονοούμενα και παραδοξότητες. Έρχονται από θρυλικές διηγήσεις, από λίμνες αρχετύπων. Από μύθους και παραμύθια. Εγώ είμαι απλά δεκτικός στην παρουσία τους. Τους αφήνω να πασπαλίσουν τα χέρια μου με νεραιδόσκονη και άμμο. Οπότε έχω προσπαθήσει να τους χειραγωγήσω δεν μου βγαίνουν τα κείμενα. Όμως έχουμε κάνει και κάποιες συμφωνίες. Δεν αφήνω καμία Νεράιδα μου να είναι απλά και μόνο Νεράιδα. Κανέναν Ιερέα να είναι απλά και μόνο Ιερέας. Πρέπει να μου φέρουν κάτι. Όχι από τον κόσμο τους. Από τον δικό μας.

Σε ποιον ήρωα ταινίας και σε ποιον βιβλίου θα βρίσκατε τον εαυτό σας/θα ταυτιζόσασταν και γιατί;

Δεν θα μπορούσα να απαντήσω. Αγαπώ όμως εκείνους. Εκείνους που είναι αστείοι και τραγικοί. Που τεντώνονται να φτάσουν κάτι που ξέρουν πως δεν θα φτάσουν. Εκείνους που στο τέλος γίνονται ασπρόμαυροι για λίγο, πριν λάμψουν, σε ένα φινάλε πανδαισίας χρωμάτων μέσα από την αυτοθυσία.

Αν και στα western κινηματογραφικά- που αγαπάτε γεγονός που φαίνεται τόσο από το εξώφυλλο αλλά και από την πλοκή του νέου σας βιβλίου- η έμφαση δίνεται περισσότερο στους αντρικούς χαρακτήρες (πιστολέρο κλπ), το βιβλίο σας εμπεριέχει τη γυναίκα ως «νεράιδα», «ιέρεια», «Μαμά Λεβάντα», «η πόλη των κοριτσιών» αποδίδοντας της μία εξέχουσα και ενδεχομένως ανώτερη θέση. Ισχύει αυτό; Πως αντιλαμβάνεται ο αφηγητής του «Vampire Road Story» τη θυληκή μορφή;

« Ήμαστε μια πόλη δίχως μανάδες και ερωμένες. Εκείνες είχαν το νοιάξιμο και τη φροντίδα. Την δύναμη και την αντοχή. Μείναμε μόνοι τώρα πια. Άσχημοι. Κακόγουστοι ». Η δύναμη η αντοχή η φροντίδα. Η ομορφιά. Για εμένα είναι θηλυκές ποιότητες. Είναι ουσιαστική, η δύναμη της παθητικής αγκαλιάς, που ενισχύει ζεσταίνει φροντίζει δυναμώνει και τελικά, ιεροποιεί, επειδή η ίδια είναι από τη φύση της ιερή, ότι διαλέγει για παιδί της, ερωμένο η εραστή της. Στο βιβλίο ακόμα και ο έρωτας είναι μια μορφή ίασης. Σωματικής και ψυχικής. Άλλωστε όπως διαπίστωσε κάποιος κάποτε για να τελειώνουμε με τα βαρετά ταμπού……… « Οι πόρνες, μπορούν να είναι το ίδιο αγνές με τις Νεράιδες. ‘Οσο και οι Ιέρειες ».

 Πείτε μου τρία βιβλία που υπάρχουν στο κομοδίνο σας και διαβάζετε αυτό τον καιρό.

Είναι τέσσερα. Βιογραφία Καρλ Γιούνγκ. Το Πέπλο Της Σκιάς. Άρης Γκρίμπας. Λευκή Σοκολάτα. Doninique Caulker. Τα Κανάλια Του Τρόμου. Αλέξανδρος Τριανταφύλλου.

Ένα μότο που σας αντιπροσωπεύει.

Στον δρόμο. Στον δρόμο της συνάντησης. Του αποχωρισμού και της ελπίδας, να βρεθούμε παρακάτω.