Δημήτρης Ράπτης :Tο να γεννάται μια ιδέα που σχετίζεται με το εκάστοτε έργο είναι σαν να ανοίγεις ένα δωμάτιο στον χωροχρόνο που μόνο εσύ (για αρχή) έχεις τα κλειδιά.

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

O Δημήτρης Ράπτης ένας ταλαντούχος χορογράφος, χορευτής και καθηγητής χορού όπως επίσης και σκηνοθέτης, έχει συνεργαστεί με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπως επίσης και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, έχει βραβευτεί στο εξωτερικό όπως και στην Ελλάδα-  αποτελεί έναν από τους συντελεστές της θεατρικής παράστασης ΣΟΥΕΛ του Θοδωρή Τσαπακίδη. 

Ας τον γνωρίσουμε...

Τι αποτέλεσε το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τον χορό;

Το αρχικό ερέθισμα ήταν μια ταινία του 80 νομίζω σε ηλικία Τετάρτης Δημοτικού. Θυμάμαι ήταν μια χορεύτρια που δούλευε το Grand Jete (μεγάλο άλμα) και έπρεπε να αποφύγει, σε κάποια στιγμή της ταινίας, κάποιους “κακούς” της υπόθεσης. Την έσωσε το άλμα της περνώντας από τη μια πλευρά ενός βουνού στην άλλη. Έτσι και γω άρχισα να πειραματίζομαι στο χωλ του σπιτιού μου τα μεγάλα άλματα που είχα δει στην ταινία.

Θεωρείτε ότι οι τέχνες στην Ελλάδα έχουν τη θέση που τους αξίζει;

Οι τέχνες στην Ελλάδα έχουν την θέση τους ούτως ή άλλως, το θέμα είναι ποιος κάθεται σε θέσεις που έχουν τη δύναμη να εξυπηρετούν , υποστηρίζουν και προάγουν τις τέχνες.

Είστε χορογράφος ωστόσο σκηνοθετείτε επίσης, ποιο κοινό στοιχείο σας συναρπάζει σε αυτές τις δύο μορφές τέχνης και έκφρασης;

Η γέννηση. Και οι δυο αυτές προσεγγίσεις έργων, έχουν το στοιχείο της γέννησης. Το να γεννάται μια ιδέα που σχετίζεται με το εκάστοτε έργο είναι σαν να ανοίγεις ένα δωμάτιο στον χωροχρόνο που μόνο εσύ (για αρχή) έχεις τα κλειδιά.

Διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό σας, δηλαδή την επαγγελματική ομάδα «Σώμα Ως» , το τμήμα «Art in Action» αντιλαμβάνομαι ότι έχετε δουλέψει σκληρά και ομαδικά για να φτάσετε σε ένα τόσο καλό επίπεδο. Ποιο είναι το μυστικό για να μπορείς να συνυπάρχεις και να συνεργάζεσαι με ομάδες καλλιτεχνών, τι αποκομίσατε από αυτές τις εμπειρίες ;

Το μυστικό μου είναι να παρατηρείς, να παραδέχεσαι και να δέχεσαι τα λάθη σου, να επικοινωνείς με ειλικρίνεια το οτιδήποτε και να μην ξεχνάς τον αρχικό στόχο. Δηλαδή την δημιουργία ή συνδημιουργία του έργου. Γιατί εν τέλει με τους συνεργάτες αυτή ήταν και η αφορμή συνύπαρξης εξ αρχής, το έργο.

ΣΟΥΕΛ: Από που πήρατε έμπνευση για τις χορογραφίες της παράστασης, τι θελήσατε να αποδώσετε κινησιολογικά σε σχέση με το έργο;

Η έμπνευση προέρχεται άλλοτε από τις λέξεις ενός έργου , την σημασιολογία τους δηλαδή και άλλοτε από το σύνολο του χαρακτήρα. Κινησιολογικά αποδόθηκε ο εγκλεισμός γύρω από το εγώ του χαρακτήρα, σηματοδοτώντας συγχρόνως και τον εγκλεισμό που θίγει το έργο, λόγω της καραντίνας που όλοι ζήσαμε.

Στην παράσταση υπάρχει ένα πλαίσιο περιορισμού – όπως αυτό που ζήσαμε λ.χ στην καραντίνα- εσείς πως βιώσατε αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη εγκλεισμού τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και καλλιτεχνικά;

Σε ατομικό επίπεδο πέρασα υπέροχα. Έζησα ένα φρένο στην ταχύτητα όπου εξουθένωνε τον νου. Άρχισε να υπάρχει χρόνος αυτοπαρατήρησης και αφορμής για ένα restart. Αυτό πλαισιώθηκε με καθημερινούς ήσυχους περιπάτους στην πόλη της Αθήνας κάτι που όταν κινείσαι σε άλλες ταχύτητες καθημερινότητας δεν απολαμβάνεις. Ένα ξεσκαρτάρισμα δηλαδή παλιών και νέων πραγμάτων, γεγονότων και σχέσεων.  Όσο και να ακούγεται περίεργο μου άφησε μια υπέροχη γεύση εμπειρίας.

Καλλιτεχνικά υπέφερα όπως όλοι. Ειδικά η τέχνη του χορού “άνοιξε” αν θυμάστε, τελευταία.

Έχετε κάποια φιλοσοφία ζωής με την οποία πορεύεστε;

Ναι. Το βίωμα . Να βιώνεις αυτό που σκέφτεσαι , αισθάνεσαι ,φαντάζεσαι, ώστε η κατάληξη σου σε κάτι να ναι ύπο την σφραγίδα της εμπειρίας σου και όχι υπό την επήρεια φιλοσοφικών ρητών.

Πως είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές του ΣΟΥΕΛ, περιγράψτε μου μία στιγμή μαζί τους αστεία/συγκινητική που θα θυμάστε .

Όπως λέει κα μια ατάκα του έργου; Αγοράσατε αυτό το σπίτι, άρα έχετε σκοπό να μείνετε καιρό. Άρα θα γνωριστούμε,

όπου και γνωριστήκαμε σταδιακά με τους συντελεστές. Αφήσαμε χώρο ο ένας στον άλλον να συνυπάρξουμε, να πειραματιστούμε και να μπορέσουμε με έναν αλληλοσεβασμό να φτάσουμε στο αποτέλεσμα. Αυτό για μένα είναι στις μέρες μας είναι συγκινητικό.

Έχετε κερδίσει το πρώτο βραβείο ISTD (International Society of Typographic Designers-Αγγλία) ένα πρότζεκτ της Νταίζυ Σερδάρη, ως σκηνοθέτης, χορογράφος πως αισθάνεστε με αυτή τη διάκριση; Νιώσατε ότι ήταν ανταμοιβή για όλη τη δουλειά που έχετε κάνει μέχρι τώρα;

Εκείνη την περίοδο ήταν μια αναγνώριση όντως και για τη δουλειά μου.Ήταν και το αρχικό στάδιο της καριέρας μου, που όπως και να το κάνεις μια διάκριση είναι μια ώθηση για να πιστέψεις περισσότερο σε σένα και την τέχνη σου και να συνεχίσεις τη πορεία σου.

Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε στον χώρο του χορού ή των τεχνών γενικότερα;

Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο Κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Θα άλλαζα το Εγώ με το Εμείς.