Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε | Τάσος Ζαννής

 Μπαίνεις μόνος και αμέριμνος στο μπαρ, απελπισμένος για ενδιαφέρον.

Τη βλέπεις εκεί στην άκρη με τις φίλες της.

Πίνει το τζιν της.

Σε καρφώνει με τα μάτια κι εσύ κοζάρεις το διχτυωτό της φόρεμα.

Την πλησιάζεις.

Την κερνάς και δεύτερο, και τρίτο τζιν.

Ακολουθούν σφηνάκια.

Χαλαρώνει.

Περνούν 5 ώρες και είστε ακόμα εκεί.

Οι χαμηλοί φωτισμοί και οι καπνοί παραπλανούν.

Φεύγετε και πάτε στο σπίτι της.

Να κρατήσετε ζωντανή την καύλα, να ζήσετε τα απωθημένα.

Την ξαπλώνεις κι αρχίζεις να τη φιλάς, γρήγορα, έντονα.

Εσύ, για λίγο, την θεωρείς υποψήφια πριγκίπισσα στον δικό σου μικρόκοσμο.

Εκείνη, για λίγο, νιώθει ποθητή, μετά από καιρό.

Όλα για λίγο, για μια στιγμή, για ένα βράδυ.

Και οι δύο χαμένοι στις σκέψεις σας, παρασυρόμενοι από τη γεύση του τζιν στο στόμα.

Και οι δύο, άνθρωποι αταίριαστοι, άνθρωποι που γυρνούσατε σε δρόμους μοναχικούς, πίνοντας και καπνίζοντας τις ανάγκες σας σε μερακλωμένα βράδια.

Και οι δύο, ψυχές ευαίσθητες κι ευάλωτες, που αφέθηκαν κι εκείνες στην τρέλα της στιγμής.

Ήταν Σάββατο βράδυ.

Ξημέρωσε Κυριακή.

Ξυπνάτε με ένα κεφάλι καζάνι.

Η παραζάλη απ’ το ποτό, η παραπλάνηση των λέξεων.

Τα σώματα γδύνονται κάτω από τα μυστηριώδη φώτα της νύχτας.

Τα σώματα μόνο, όχι οι ψυχές.

Κοιτάζεστε και καταλαβαίνετε ότι δεν αισθάνεστε το παραμικρό ο ένας για τον άλλον.

Δεν βγάζει πια τίποτα νόημα από όσα είπατε χτες.

Παίρνει ο καθένας τον δρόμο του.

Μέχρι να βρεθεί μια καρδιά να κουμπώσει με τη δική σου.

“Enter the Void” (2009), του Gaspar Noé

*ο τίτλος είναι μια αναφορά σε έναν από τους κορυφαίους μονολόγους στην ιστορία του ελληνικού σινεμά από την ταινία “Ας περιμένουν οι γυναίκες” (1998), του Σταύρου Τσιώλη.

ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ - Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που απο έρωτα εκπέσανε