Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη
Ο ΛΕΞ δεν γεννήθηκε χθες. Ούτε τραγούδησε πρώτη φορά χθες. Όλες οι εφημερίδες και όλα τα σάιτ και ξαφνικά κάποιοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί -ασχολήθηκαν αλλά δεν έπαιξαν τραγούδια του χθες.Τα media έχουν επιλέξει να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά και όλες τους τις αισθήσεις σε ό,τι μη "συστημικό", ο,τι μη "γκλαμουράτο", "φωτεινό", "χαμογελαστό". Ζούμε στην εποχή που επικρατεί η δυναστεία της χαράς.
Είχα βρεθεί σε ένα τραπέζι κάποτε μόνη εναντίον όλων, όταν προσπαθούσαν να με πείσουν ότι αξία έχει αυτό που ακούγεται πολύ. Το γνωστό στον κόσμο. Δυστυχώς πια δεν υπάρχει Ξυλούρης ε; Δεν ζούμε σε αυτή την εποχή. Ζούμε στην εποχή που το μαλλί και το ντεκολτέ είναι πιο απαραίτητα από τη φωνή για τις γυναίκες, για τους άνδρες δε αν δεν είσαι μελαχρινός και αξύριστος με πλάτες που πας βρε Καραμήτρο; Σας φαίνεται κυνικό; Όχι είναι απλώς ρεαλισμός. Ο Αγγελάκας ήταν πολύ σκοτεινός για κάποιους μα τα κατάφερε- κι ας του χτυπάνε ότι κάνει ακόμα σόλο καριέρα με τα τραγούδια που έφτιαξε με τις Τρύπες, ο Παυλίδης πολύ ονειρικός και απροσάρμοστος έλεγαν κάποτε, ο Θανάσης πολύ ποιητικός και βουκολικός βρε αδερφέ τύπου Παπαδιαμάντης αλλά ποιητής εκ Μεταξοχωρίου και Λαρίσης. Κι όμως τα κατάφερε.
Από την εποχή της αλητείας και του δρόμου στη Θεσσαλονίκη, με τους Vor.As, με τους ωμούς στίχους, τις "Καλύτερες μέρες" και το "Ο,τι έχουμε είμαστε εμείς" τα ντις σε "συστημικούς ράπερς", από το "Απόψε βγαίνουμε" ο ΛΕΞ μίλησε και στις σόλο δουλειές του με μια ευθύτητα και ειλικρίνεια- άλλωστε στην Τέχνη η ανειλικρίνεια δεν σε πάει μακριά. Το κοινό έχει ξυπνήσει- αισιοδοξώ.
Ο ΛΕΞ είναι ο αντιήρωας σε μια εποχή γεμάτη δήθεν τέλειους και ήρωες που επαίρονται για το παραμικρό, είναι η "ήρεμη δύναμη" που με ταπεινότητα δεν σταμάτησε να κάνει αυτό που αγαπάει γι'αυτό και αγαπήθηκε τόσο. Είναι εκείνος που παρά τις σειρήνες ή τους επαίνους ή όλα αυτά που περιβάλλουν έναν καλλιτέχνη δεν ξέχασε ποτέ από που ήρθε και ποιος είναι ο ίδιος και ο σκοπός του. Ο ΛΕΞ τραγουδάει για να φέρει τον κόσμο κοντά, για να πει την ιστορία του, για να σμίξει όλους τους νέους που ζουν με 600 ευρώ το μήνα, για τους τριαντάρηδες που με δύο μεταπτυχιακά βιώνουν την ανεργία, για τα αστικά κλουβιά που όμως αποτελούν απαραίτητο σκαλοπάτι, μιας και η επαρχία φαντάζει από μονη της περιοριστική.Γι'αυτό και τον ανακάλυψαν έτσι με τις 25 χιλιάδες κόσμο στη συναυλία του- επειδή πλέον δεν μπορούν να τον αγνοήσουν.
Βλέπετε η τηλεόραση απαιτεί συγκεκριμένα πρότυπα- ομιλείται συγκεκριμένη γλώσσα και αν δεν συμβιβαστείς, αποκλείεσαι. Στο ραδιόφωνο δε, οι εποχές που ο Χατζιδάκις έπαιρνε τους ακροατές από το χέρι για να τους συστήσει μια νέα "χώρα" ένα νέο δίσκο, έναν νέο καλλιτέχνη/ ερμηνευτή/μουσικό/ στιχουργό,έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η πληρωμένη playlist, έγινε η τροφή των αυτιών μας.Όσων θέλουμε να έχουμε και μια επαφή με τον έξω κόσμο δίχως να λαμβάνουμε υπόψη το ατομικό μας κριτήριο στη μουσική. Ευτυχώς η περιέργεια και το ψάξιμο δεν μας έχει εγκαταλείψει και ούτε πρόκειται.
Όλο αυτό που συνέβη με τον ΛΕΞ, αποδεικνύει ότι
τα κάστρα της συστημικής πολιτιστικής βιομηχανίας αρχίζουν να γκρεμίζονται - γιατί η βούληση του κοινού είναι σπουδαιότερη από την διαφήμιση ενός μαζικού "προϊόντος". Το κοινό διψάει για ποιότητα πια και ο ΛΕΞ την έδωσε απλόχερα.
Φυσάει πια άλλος αέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου