Το σπίτι μου | Μαριστέλλα Δούρου

 Το σπίτι μου στο Παγκράτι το νοίκιασα το 2015 όταν και πέρασα στη σχολή μου, μετά από περίπου μία τετραετία που - με - έψαχνα  ... 

Παλιά κουφώματα, κουζίνα που οριακά χωρούσες να περάσεις πόσω μάλλον να μαγειρέψεις - εντάξει ,δεν είχα μάθει ακόμα τότε τη χαρά του να μαγειρεύεις από αγάπη-, φαγωμένο σμάλτο  και ένα σωρό ελαττώματα που το έκαναν μάλλον παράδοξη επιλογή, μια εποχή που τα ενοίκια δεν ήταν στη σημερινή οικτρή κατάσταση. Θεωρητικά, θα  μπορούσα να βρω και ένα καλύτερο στα χρήματα του. Εκτος των άλλων θα σπούδαζα στο Αιγάλεω, τι δουλειά είχα στο Παγκράτι; 

Είχα αποφασίσει πως είχα.

Μπαίνοντας μέσα για πρώτη φορά μπορούσε να σε συνεπάρει η ζεστασιά του . Είχε μωσαϊκό και ξύλινο πάτωμα, μαρμάρινο νεροχύτη και συρόμενη λευκή πορτα σαν καθρέφτη. Θυμιζαν κάτι από τα παιδικά μου χρόνια και από όλα τα σπίτια στο κέντρο της Αθήνας βέβαια, που μέχρι τότε δεν ήξερα πως  ήταν. Όλα μου τα χρόνια τα είχα ζήσει στο Κιάτο και από Αθήνα ότι ήξερα ήταν είτε από εκδρομές με το σχολείο , είτε από την αγαπημένη μου φίλη Μαρία που συχνά πυκνά μας άνοιγε το σπίτι της στην Κυψέλη αλλά και την καρδιά της.

Λέω στον πατέρα μου, αυτό θέλω . Το κλείνουμε. 

Είσαι σίγουρη ρε παιδί μου; Αποκρίνεται. 

Αν ήμουν λεει; 

Έκτοτε, αυτό το σπίτι φιλοξένησε τα φοιτητικά μου χρόνια, τους αγαπημένους μου φίλους, ατελείωτες νύχτες διαβάσματος, εργασιών,  βραδιές κατάρρευσης από το αλκοόλ και το ξενύχτι ,καπνούς, αγάπες, χαρές, επαγγελματικές απογοητεύσεις, δάκρυα... 

Ήταν το Παγκράτι μια μεγάλη αγκαλιά για μένα και τους φίλους μου , που συστηματικά ανάγκαζα να έρχονται εκεί  και το έμαθαν και αυτοί από την καλή και από την ανάποδη . Κάναμε και νέους φίλους , φίλους καρδιάς. Ανθρώπους που συνδεθήκαμε για πάντα. 

Και έπειτα ήρθε ο άντρας μου. 

Κατάλαβα αμέσως  πως αυτός θα ήταν ο άντρας μου, μιας και μεταξύ άλλων ήταν ο μόνος άνθρωπος που το αγάπησε όσο εγώ . Τόσο πολύ που σχεδόν το ανακαινίσαμε.  Αρκετό καιρό αργότερα θα ερχόταν η μέρα που θα έμπαινα σε αυτό το σπίτι κρατώντας το γιο μου στο πορτ μπεμπέ. Θα γινόταν το σπίτι που θα υποδεχόταν το μωρό μου, τα ξενύχτια μας , την αϋπνία και τα χάδια μας, μα δε θα μπορούσε να χωρέσει όλα τα παιχνίδια μας.

Θα το κουβαλάω για πάντα στην καρδιά μου , σαν ένα χώρο που με ενηλικίωσε και αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη λέξη, το σπίτι που με γιάτρεψε.