Η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη.
Μια φάτνη με την Παναγία και το θείο βρέφος κούκλα
σκεπασμένη με την κουβερτούλα της.
Έξω από τη φάτνη στημένο σαν φρουρός το αστέρι των
Χριστουγέννων, λευκή στολή και κοντάρι ξύλινο με το χάρτινο ασημένιο άστρο στην
κορφή.
Μουτρωμένο το αστέρι· η μνήμη με περιγελά με τρυφερότητα.
Τετάρτη δημοτικού και η δασκάλα είχε πει θα φτιάξουμε μεγάλη
φάτνη, θα είστε όλοι στην αναπαράσταση.
Η Παναγία, ο Ιωσήφ, βοσκοί, μάγοι, προσκυνητές. Μια ολόκληρη
τάξη για τη ζωντανή φάτνη, ενθουσιασμός και παιδική ανυπομονησία.
Με λένε Μαρία, είμαι η μόνη Μαρία, θα είμαι σίγουρα η
Παναγία, η χαρά παίζει κρυφτό με την αγωνία.
Ο Ιωσήφ βρέθηκε αμέσως, είναι ο Μανώλης.
Η δασκάλα μάς κοιτάζει με βλέμμα βιαστικό εμάς τα κορίτσια,
με προσπερνά σα να μη με λένε Μαρία.
Λενιώ, εσύ θα ντυθείς Παναγία. Κόκκινα φουσκωτά μάγουλα,
φεγγάρι το πρόσωπο, μαύρα στρογγυλά μάτια, έτσι θα ήταν η Παναγία,
αναγεννησιακή, με τη μαντίλα της τυλιγμένη.
Αχ γιαγιά, καλά μου τα έλεγες, φάε παιδάκι μου, σαν της
Μπιάφρας* τα καημένα είσαι, τρώγε όλο το φαΐ σου, δεν βλέπεις το Λενιώ πώς
μπουκώνει τους κουραμπιέδες δυο δυο;
Άσε το παιδί, μάνα, μια χαρά είναι, δεν χρειάζεται να γίνει
φραντζολίτσα.
Τώρα η φραντζολίτσα καμαρώνει Παναγία με την
κούκλα της αγκαλιά κι εγώ απέξω, ακίνητη, το πιο θυμωμένο αστέρι των
Χριστουγέννων.
Γιαγιά, καλά τα έλεγες, ήξερες εσύ, οι καλοταϊσμένοι πάντα
μέσα στις φάτνες, οι άλλοι απέξω.
*Μπιάφρα : νεοσύστατο κράτος της Αφρικής που τη δεκαετία του '70 έγινε συνώνυμο των παιδιών που λιμοκτονούσαν.
Επιμέλεια κειμένου: Νινέτα Πλυτά
Βιογραφικό της συγγραφέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου