Μείζων Έλληνας ποιητής, που γεννιέται και πεθαίνει στην Αθήνα. Ξεκινάει να σπουδάζει στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως δεν την ολοκληρώνει ποτέ. Τον κερδίζει τόσο ο αγώνας στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια της κατοχής, όσο και η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Δραστηριοποιείται πολιτικά στον χώρο της Αριστεράς και μοιράζεται από νωρίς τις κομμουνιστικές και ανθρωπιστικές ιδέες του. Ονειρεύεται να είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι, ελεύθεροι και γελαστοί. Για τις πεποιθήσεις του εξορίζεται στο Μούδρο, στην Μακρόνησο και στον Αϊ-Στρατή. Από την εξορία γυρνά το 1951 και το 1952 εκδίδει δύο ποιητικές συλλογές την «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Πρωτοεμφανίζεται, ωστόσο, στο ελληνικό κοινό ήδη από το 1946 μέσα από το περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα».
Το 1953 δημοσιεύει το έργο «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το οποίο είχε ξεκινήσει να γράφει μέσα από την Μακρόνησο. Για αυτό του το έργο, το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία του απονέμει το πρώτο βραβείο ποίησης. Στην Ελλάδα, από την άλλη, τον οδηγεί στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Η δίκη του συγκλονίζει την Ευρώπη και κύματα αλληλεγγύης προς τον ποιητή κάνουν την εμφάνιση τους. Το δικαστήριο τελικά τον απαλλάσσει λόγω αμφιβολιών. To ίδιο το έργο του τον αθωώνει.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών για βιοποριστικούς λόγους ο ποιητής μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος. Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Νυχτερινός επισκέπτης. Παράλληλα αποστασιοποιείται από την πολιτική δράση και κάνει μια στροφή ενδοσκόπησης και περισυλλογής, αγγίζοντας έτσι και περισσότερο φιλοσοφικά θέματα στην ποίησή του. Πεθαίνει στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου 1988, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Στίχοι από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Γιώργο Τσαγκάρη, ενώ το έργο του έχει μεταφραστεί σε διάφορες ξένες γλώσσες.
Ο Λειβαδίτης έχει ονομαστεί «Ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης». Τα ποιήματά του μιλούν για την ανάγκη φυγής από την σκληρή πραγματικότητα και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους όπου ο σημερινός άνθρωπος εξακολουθεί να ταυτίζεται πλήρως με αυτά. Τα ποιήματά του είναι διαχρονικά, γιατί όσο και να αλλάζουν οι συνθήκες οι ανάγκες του ανθρώπου είναι οι ίδιες˙ ο έρωτας, οι αναμνήσεις, η ανάγκη για ζωή και ευτυχία.
Μερικοί στίχοι του:
«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους»
«Τίποτα. Κοιμήσου. Εμείς τελειώσαμε. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν».
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο»
«…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν»
«“Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.»
«Τι να την κάνω εγώ την πραγματικότητα τους λέω – εγώ έχω τ’ όνειρο»
«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί»
«Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. ”Πώς γίνεται αυτό;” Ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό. Αφού μ’ αγαπούσες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου