"Γυναίκες, περίεργα πλάσματα" θα έλεγε κανείς τότε, αλλά και τώρα. Δυστυχώς.
Απο την αρχή των πάντων, η σωματική αδυναμία την έκανε το αδύναμο φύλο κατά τις απόψεις άρα και ταυτόχρονα κατώτερη. Συνεπώς, κρατήθηκε αιχμάλωτη στο σπίτι, στερήθηκε ζωή και βαφτίστηκε αμαρτωλή και βρώμικη. Πάντα οι μάγισσες καίγονταν, μάλλον μάγοι δεν υπήρχαν. Η ψήφος ήταν ουτοπία, όπως κάθε άλλο δικαίωμα.
Οι γενιές πέρασαν και η γυναίκα πάρα τις κακουχίες επιβίωσε. Και όχι μόνο. Κέρδισε δικαιώματα παλεύοντας για αυτά. Σε ψήφο, σε καριέρα, σε ανεξαρτησία και σε ζωή.
Όμως τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.
Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που κάπως είχαν μάθει και κάπως είχαν βολευτεί. Και για κάποιον λόγο αγχώθηκαν και φοβούνται. Φοβούνται τη γυναίκα γιατί οι ανάγκες δεν είναι μόνο μπράτσα πλέον.
Δεν το χωράει το μυαλό τους.
Είχε γίνει συνήθεια και δεν μπορούμε να ξεμάθουμε. Πάμε λίγο μαζί.
Ή γυναίκα δεν είναι αντικείμενο.
Δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται.
Δεν είναι εκεί για να πληρεί την κάθε σου ανάγκη. Το σώμα της δεν είναι πλαστικό, της ανήκει, κάνει ο,τι θέλει με αυτό και δε σου πέφτει λόγος. Η γυναίκα είναι άνθρωπος. Σαν εμένα, σαν εμάς.
Και έχει κουραστεί. Έχω κουραστεί εγω χωρίς να το έχω καν ζήσει. Αλλά το βλέπω. Και ο αγώνας είναι μεγάλος. Και η επανάσταση για την αυτονόητη ισότητα είναι σε εξέλιξη. Και αφού πέρασε όσα πέρασε και είναι ακόμα εδώ, ίσως και να μην είναι και τόσο αδύναμη τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου