Εσύ που με συντρόφευες χρόνια τώρα,
και μούδειχνες την δύναμη και την
ομορφιά των στίχων…
Και μου ψιθύριζες με τον καιρό στ’ αυτί,
κάποια σκέψη, κάποιο χρώμα στις λέξεις,
και ζωγράφιζα ποιήματα με το μολύβι
και την γομολάστιχα…
Κι’ ένιωθα την ποίηση που ανάβλυζε
κι’ απ’ το πιο ταπεινό άνθος,
κι’ απ’ το πιο μικρό δεντρί,
κι’ απ’ τη λευκοφόρα πεταλούδα του κήπου…
Κι’ έγραφα γράμματα αγάπης και ειρήνης
στον κόσμο…
Και κάθε τόσο εξομολογιόμουν σε σένα…
Πόσες φορές σε γύρευα επίμονα,
κι’ άκουγα τα δάχτυλά σου που έκρουαν,
τις χορδές των λέξεων;
Και η σκέψη μου πέταγε στο άκουσμα της
μουσικής σου;
Ποίηση που είσαι αγάπη, ευτυχία ομορφιά,
αρετή, μυστικό της ψυχής, φωνή της ύπαρξης.
Ω Ποίηση!
Ποίηση αιώνια!
Ατελεύτητη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου