Νόμιζα ότι άκουσα τη φωνή σου σήμερα καθώς περπατούσα. Γύρισα να σε βρω με το βλέμμα αλλά… φυσικά έλειπες… Κοντοστάθηκα. Έκλεισα τα μάτια. Χρειαζόμουν ένα λεπτό απομόνωσης. Πήρα μια βαθιά ανάσα και… η παρουσία σου ολόγυρα μου! Το χαμόγελο σου, το αυστηρό σου βλέμμα, το άρωμα σου… Μια αφύπνιση αισθήσεων, ένα πετάρισμα καρδιάς, ένα "γιατί" μισοαπαντημένο και εκδιωγμένο στην άκρη του μυαλού.
Ήθελα να τα κάνω όλα σωστά, ιδανικά, άμεμπτα και κάπου εκεί έχασα εμένα…
Ήθελα να σε κάνω να χαμογελάς μα έχασα το δικό μου χαμόγελο…
Ήθελα να αφουγκραστώ τη ψυχή σου αλλά εγκλώβισα τη δική μου…
Ήθελα να είμαι όλα αυτά που ζητούσες αλλά παραμέρισα τα δικά μου ζητούμενα…
Ξέχασα ότι εσύ ακόμα έγλειφες τις πληγές του παρελθόντος…Χαθήκαμε ανάμεσα στα "πρέπει", στα ασυζήτητα "ναι", στα κατακερματισμένα συναισθήματα. Φταίω και εγώ για το τέλος.
Φταίω γιατί δεν άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου και ουσιαστικά δε με γνώρισες ποτέ… Βέβαια, δε ξέρω αν ήθελες, αν μπορούσες να το κάνεις…
Φταίω γιατί "τιμώρησα" το παιδί που έχω μέσα μου για να μη σε ενοχλεί ο "θόρυβος" που θα κάνει…
Φταίω γιατί, ενώ έβλεπα τις ανοιχτές πληγές και τα γρήγορα λόγια, επένδυσα σε εμάς, σε εσένα…
Ένα λεπτό απομόνωσης και κοίτα τι έγινε πάλι… Όπως βλέπεις, η αίσθηση σου, παρά τα χρόνια που προσπέρασαν, ακόμα με κατακλύζει με σκέψεις, με συναισθήματα… Πάλι το μυαλό μου "παίζει παιχνίδια"! Ο ανελέητος χρόνος του ενός λεπτού πέρασε και φυσικά…εσύ λείπεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου