Ο θρυμματισμένος κόσμος | Βαγγέλης Μάγειρος

Μια ανάμνηση είναι το έργο.
Ένας κόσμος χτισμένος πάνω σε γυαλί.
Με τραμπούκους άγρια ζώα,
Που σε τρομάζουν για να μην το σπάσεις.
Με είχαν να στέκομαι στη γωνία,
Με το κεφάλι κάτω.
Έχωνα στις τσέπες τα χέρια για να βρω πολύχρωμα μαντίλια,
Που η σιωπή τα είχε κάνει μαύρα.
Πρόσμενα τον καλεσμένο της κανονικότητας,
Ο οποίος επέλεξε να ξεχάσει την οδό μου.
Άκουγα το τόμιγκαν να σφυράει,
Στη θήκη του βιολιού κρυμμένο.
Μέσα σε κείνα τα μπορντέλα και τα καταγώγια,
Που ο Ελ Ντιάμπλο με έκανε κτήμα του,
Νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο.
Είναι η αδελφή μου.
Είναι η μητέρα μου.
Είναι ο ξεχασμένος στο κάδρο πατέρας μου.
Είναι τα όνειρα που ξέχασα στο παπουτσίδικο. 
Είναι κάθε ξένος που μου μίλησε στο δρόμο,
Και γω τον προσπέρασα.
Τώρα δε θα σβήσω τα κεριά.
Θα καίνε και θα τους τυφλώνουν,
Για να σβήσουν οι αστραπές τους.