#Pause_about_rape| Βιασμός | Θέμις Ιππέκη

 Σκοτάδι, μονάχα σκοτάδι, το ρολόι δεν μετράει των λεπτών τις ανοικτές ακτίνες, μετρά μαύρα κλειστοφοβικά, κενά, παχιές ά-δύναμες, ά-σχημες, ά-χρωμες παύσεις.

Το σώμα α-δρανεί. Λιώνει το βήμα ανάμεσα στους πεσμένους μασκοφόρους ρόλους, ξερνάει το στόμα τις παρδαλές μάσκες, το κεφάλι εγκλωβίζεται από τους μονότονους, τρομακτικούς τοίχους- ούτε ένα παράθυρο, ούτε ένας ήλιος- .

Τα ρούχα περισσεύουν και οι σιωπές πληθαίνουν, τα μάτια πεσμένα άστρα, νερό και υγρά γιομάτος ο χώρος υγρά, πλένουν τα όργανα, εκφράζουν το βίωμα του βιασμού,

αυτό που σε αναγκάζει να χάσεις το κορμί σου, τα όνειρα και το παρόν σου, αυτό που σε κλέβει από την ζωή, αυτό που σε καίει αργά, κύτταρο – κύτταρο και χάμω ούτε λίγο κόκκινο, μόνο κίτρινα, κίτρινα, νεκρικά, μεθυσμένα βλέμματα, αυτό που σε ναρκώνει και σου αρπάζει τη φωνή

αυτό το βίωμα του βιασμού της Πολιτείας, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων, των Αξιών, της Παιδείας, των Φύλων,

                           του βιασμού της Ελευθερίας.

Βαρύ φορτίο το σκοτάδι, γιατί ήταν που γεννήθηκες για τις ημέρες,

                                                                                               για να γεννήσεις την αυγή.

 

Edgar Degas, Interior, 1868–1869