#Pause_about_Rape| Για το κίνημα Me Τoo | Μαρία Στεφιάδου

 Φόρεσε κάτι μακρύτερο. Πέρασε τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλά σου όταν ανεβαίνεις από το στενό που δεν έχει φώτα, μην πηγαίνεις από εκείνον το δρόμο, μη γυρνάς τόσο αργά, μην κοιτάς αγνώστους, μη φορέσεις τακούνια, μη γυρίσεις μόνη. Όλα αυτά τα ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Γνωρίζουμε καθετί απαραίτητο για να αποφύγουμε το βιασμό για να αποτρέψουμε το μοναδικό πράγμα που δεν περνά, εν τέλει, από το χέρι μας: ο βιασμός μας.

Όταν η Σοφία Μπεκατώρου κατάφερε να σπάσει τη σιωπή της, η μεσαιωνική ιερά εξέταση ηθικής, με το προνόμιο να κρίνει και να δαχτυλοδείχνει τις επιζώσες σεξουαλικής βίας εκ του ασφαλούς, φώναξε σύσσωμη: «γιατί τώρα;». Και όταν εκατοντάδες ακόμη γυναίκες έφεραν τις τρομακτικές εμπειρίες τους στο φως, οι αυτοαποκαλούμενοι συνήγοροι του διαβόλου, που συχνά παίρνουν και τη μορφή γνωστού ηθοποιού, γύρισαν και πάλι την πλάτη στην πραγματικότητα, κοιμίζοντας τη βρώμικη συνείδησή τους, λέγοντας πως είναι μία «μόδα». Μόδα, καθόλου αγαπητέ μου, είναι τα σακάκια με βάτες. Και μακάρι η καταγγελία κακοποιητών να σουλατσάρει για δεκαετίες ακόμη στις πασαρέλες, γιατί έχουμε πολλά να πούμε ακόμα και ακόμη περισσότερα να αλλάξουμε.

Ο λόγος, λοιπόν, για τον οποίο οι επιζώσες δεν «μιλούσαν τόσο καιρό» ήταν ο ίδιος λόγος για τον οποίο οι θύτες θεωρούσαν πως η κακοποίηση που διέπραξαν δε θα βγει στο φως: η βρώμικη κοινωνική και κατεξοχήν πατριαρχική συγκυρία που χαϊδεύει το βιαστή, που δικαιολογεί τις πράξεις του με κάθε τίμημα και αποφεύγει να αποδώσει ορθά ευθύνες, αλλά τις εναποθέτει στο θύμα, ήταν κάποτε η πραγματικότητα. Ήταν. Το ελληνικό Me Too, μία αγκαλιά που μας χωρά όλες, διαλύει το σκοτάδι και αποκαλύπτει σταθερά όλο αυτό το σύστημα που κουκουλώνει ιστορικά κάτω από προφίλ οικογενειαρχών, που ανακρίνει θύματα σαν να είναι εκείνα οι εγκληματίες, που στιγματίζει το κακοποιημένο σώμα και την ψυχή αντί για το χέρι που σηκώθηκε πάνω τους.

Το σώμα μου ανήκει σε μένα. Όχι σημαίνει όχι. Σεξ χωρίς συναίνεση είναι βιασμός. Α,β,γ. Μαθήματα αυτονόητα, αλλά τόσο απαραίτητα για εκείνους που εθελοτυφλούν μπροστά στο κουβάρι που ξετυλίγεται και δεν πρόκειται να σταματήσει. Για εκείνους τους «γιατί δε μίλησε νωρίτερα;», τους φτηνούς θυμόσοφους του «κάλλιο αργά παρά ποτέ» και τους πολύ στενούς τους φίλους, τους «καλά να πάθει, μόνη της δεν πήγε;». Οι «ναι μεν, αλλά» του πανελληνίου και του κόσμου όλου έχουν εμάς και τη Σοφία μπροστά τους. Γιατί είμαστε πολλές και είμαστε μαζί.