Όσο παράξενο και να μας φανεί δεν είναι μόνο οι συναναστροφές μας με έμψυχα όντα που μάς κάνουν να βλέπουμε καταστάσεις και πράγματα διαφορετικά έτσι ώστε να αλλάζουν οι σταθερές μας ή ο τρόπος που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε ό,τι ζούμε εμείς ή οι άλλοι, κάποιες φορές. Είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα και οι παρεμβολές που δεχόμαστε καθημερινά όπου ακόμα και οι στίχοι ενός τραγουδιού ή η ανάγνωση ενός βιβλίου θα μας βάλουν σε σκέψεις, αν όχι να μάς προβληματίσουν, με αποτέλεσμα να μεταβληθούν -έστω κι ελάχιστα- κάποια πιστεύω μας, ίσως αλλάξουν κάποια θέλω μας αλλά μπορεί και να επηρεαστούμε σε κάποια «πράττω» μας.
Ιδιαίτερα η τέχνη, σε οποιαδήποτε μορφή της, μπορεί να διαμορφώσει γενικότερα τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή γενικότερα. Θα ήταν λίγο ψέμα αν υποστηρίζαμε πως δεν ανοίγουν ορίζοντες όταν παρατηρούμε έναν πίνακα ζωγραφικής ή ένα γλυπτό. Ποιος δεν χόρεψε έστω και με τη σκέψη του με μια παράσταση χορού και ποιος δεν ταξίδεψε με κάποιο τραγούδι ή βιβλίο σε άλλες εποχές και πότε μια ταινία μας άφησε εντελώς ανεπηρέαστους ακόμη κι αν δεν μας άρεσε καθόλου;
Ειδικά οι ταινίες έχουν άμεση επιρροή στην ψυχολογία μας και αν είναι από εκείνες που εισβάλλουν στις σκέψεις μας θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν κάποιες που μπορεί να μας κάνουν να επαναπροσδιορίσουμε την άποψή μας για τη ζωή γενικότερα. Κάποιες τέτοιες ταινίες θα δούμε παρακάτω τις οποίες βλέπουμε με ευχαρίστηση ξανά και ξανά αφού κάθε φορά ανακαλύπτουμε κάτι καινούργιο το οποίο δεν είχαμε διακρίνει τις προηγούμενες φορές που τις παρακολουθήσαμε.
1. Ο κύκλος των χαμένων ποιητών (Dead Poets Society)
Μια διαχρονική ταινία του 1989 όπου ο Ρόμπιν Ουίλιαμς σε ρόλο ενός οραματιστή καθηγητή Αγγλικών, σε μια συντηρητική εποχή, θα μυήσει τους αριστοκράτες μαθητές της Ακαδημίας Γουέλτον στη άτυπη «Μυστική Λέσχη Λογοτεχνίας» και θα τους διδάξει ποίηση με έναν μοναδικό τρόπο όπου θα συντελέσει στη διαμόρφωση των χαρακτήρων των μαθητών του με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα ανάλογα τον χαρακτήρα του. Θα τους δείξει τον τρόπο και θα τους προτρέψει -αν και όταν θέλουν- να πάνε κόντρα στο συντηρητικό τρόπο ζωής και στο σύστημα γενικότερα να χρησιμοποιούν σαν όπλο το μυαλό τους και τη σκέψη τους και να μην ενεργούν παρορμητικά. Θα τους παρακινήσει να μάθουν να ζουν για την αγάπη, την ποίηση και τον ρομαντισμό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την τελευταία σκηνή της ταινίας με τους μαθητές ανεβασμένους στα θρανία να απαγγέλουν στον καθηγητή τους “Oh Captain! My Captain”. Μια ταινία που μας δείχνει ότι μόνο με παιδεία και οράματα προοδεύουν οι άνθρωποι και κατ’ επέκταση οι κοινωνίες προς το καλύτερο.
2. Η ζωή είναι ωραία (La Vita è Bella)
Ήταν το 1997 όταν πρωτοείδαμε αυτή την υπέροχη Ιταλική ταινία με τον Ρομπέρτο Μπενίνι όπου μας δείχνει πως η αγάπη και η δύναμη της ψυχής μπορεί να μετατρέψει ακόμη και τις πιο δύσκολες καταστάσεις σε ένα «παιχνίδι» για να μην απελπιζόμαστε τόσο εύκολα. Στην Ιταλία την εποχή της γερμανικής κατοχής ο Ιταλό-Εβραίος βιβλιοπώλης ήρωας ερωτεύεται μια πανέμορφη αριστοκράτισσα και μαζί αποκτούν έναν γιο. Σύντομα εκείνος και ο γιος τους βρίσκονται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων και απαγορεύεται στην σύζυγο και μητέρα να τους επισκέπτεται αφού η γνήσια Ιταλική καταγωγή της το απαγορεύει κατά τους Γερμανούς. Είναι τότε που ο πατέρας σκαρφίζεται ένα παιχνίδι για τον γιο του, μέσα στο στρατόπεδο, για να μην καταλάβει το παιδί την κρισιμότητα της κατάστασης και πανικοβληθεί ή ζητήσει την μητέρα του, πείθοντάς το πως οι Γερμανοί είναι οι κακοί χαρακτήρες του παιχνιδιού και πως όσο πιο ήσυχο και «αόρατο» μείνει τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουν αν κερδίσουν ένα τανκς. Ένα έργο που σε κάνει να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα αφού ο μοναδικός Μπενίνι καταφέρνει να μας δείξει ότι η αγάπη, η ψυχραιμία και η προσαρμοστικότητα ακόμη και στα πιο δύσκολα μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.
3. Οι άθικτοι (The Intouchables)
Ένα γαλλικό φιλμ του 2011 που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Philippe Pozzo di Borgo όπου μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που προήλθε από πτώση αλεξίπτωτου ο αλαζόνας αριστοκράτης πρωταγωνιστής -όπου απεχθανόταν τον οίκτο- καταλήγει με μια πολύ σοβαρή μορφή τετραπληγίας. Και σαν να μην έφτανε αυτό χάνει και τη γυναίκα του τρία χρόνια μετά από καρκίνο. Με σκοπό να βρει έναν έμπιστο άνθρωπο -να δουλεύει γι’ αυτόν και να τον βοηθάει- ο πρώην κατάδικος Abdel μοιάζει να είναι η καλύτερη αλλά και η πιο ιδιαίτερη επιλογή. Μια ταινία που μας δείχνει μια μοναδική φιλία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και την καθημερινότητα δύο αντρών να μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα σαν να ήταν από πάντα φίλοι. Ένα έργο που ενώ μοιάζει με κωμωδία έχει μεγάλη δόση δράματος αφού οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και οι δύο πρωταγωνιστές, από τη μεριά του ο καθένας αλλά και οι δύο μαζί, μερικές φορές μοιάζουν ανυπέρβλητες.
4. Ο γιος του Σαούλ (Son of Saul)
Ταινία του 2015 που μας μεταφέρει στο Άουσβιτς. Πρωταγωνιστής και στον ρόλο του Εβραίου κρατούμενου Σαούλ ένας ποιητής -και όχι ηθοποιός- ο Γκέζα Ρέρινγκ. Όλα εκτυλίσσονται μέσα στο στρατόπεδο με τους κρατούμενους να πιστεύουν πως ξεντύνονται για να πάνε να κάνουν ντους έτσι ώστε μετά να επιλεχθούν για διάφορες εργασίες ανάλογα με τα προσόντα του ο καθένας. Και ο Σαούλ, έχοντας συνειδητοποιήσει πως ό,τι καλό υπήρχε χάθηκε για πάντα επιλέγει τον πιο νέο που άντεξε περισσότερο στους θαλάμους αερίων σαν γιο του για να τον βοηθάει να μεταφέρει πτώματα και να θάβει τους νεκρούς. Μια ταινία που ενώ αφήνει όλα να εννοηθούν σου δίνει μια γερή γροθιά στο στομάχι για το τι γινόταν μέσα στο Άουσβιτς όπου όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες. Μια ταινία που σου δείχνει πως μερικές φορές ακόμη κι αν δεν ελπίζει σε τίποτα πια πρέπει να αντιδράς και να μην υποκύπτεις ακόμη κι αν χάσεις κάποια εξευτελιστικά προνόμια. Μια ταινία όπου ο φόβος κυριαρχεί και η επικέντρωση σε κάτι που μπορεί να δίνει κάποιο φως στο μαύρο τούνελ δίνουν κουράγιο για να συνεχίζεις. Μια ταινία που η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου για πάντα.
5. Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri)
Κυκλοφόρησε το 2017 και μιλάει για τις απέλπιδες προσπάθειες μια μητέρας να βρει τον βιαστή και δολοφόνο της κόρης της, αφού η αστυνομία δεν κάνει κάτι γι’ αυτό. Νοικιάζει τρεις πινακίδες που βρίσκονται πάνω στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο όπου οδηγεί στην πόλη που ζει και ανεβάζει μηνύματα προσβλητικά για την αστυνομία -και όχι μόνο- που αδρανεί στο να εξιχνιάσει την υπόθεση. Μια ταινία που μιλάει για τον ανείπωτο πόνο να πεθαίνει αβοήθητο και υποφέροντας το παιδί σου ενώ παράλληλα δείχνει την απάθεια της κοινωνίας να βοηθήσει να βρεθεί ο ένοχος. Μια πόλη που στρέφεται εναντίον της μητέρας και όχι μόνο δε βοηθάει αλλά κάνει και ό,τι μπορεί να κατέβουν οι πινακίδες, αφού θεωρούν πως κάτι τέτοιο προσβάλει τον τόπο τους, με αποτέλεσμα να τη σπρώχνει να προσπαθεί να πάρει τον νόμο στα χέρια της. Σενάριο βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Τζέιμς Φάλτον όπου έχασε την κόρη του με παρόμοιο τρόπο και αν και έχουν περάσει τριάντα χρόνια ακόμη δεν έχει βρεθεί ο ένοχος.
+1 Παράσιτα (Parasite)
Στην Κορέα και συγκεκριμένα στη Σεούλ μας μεταφέρει αυτή η ταινία όπου η τετραμελής οικογένεια των Κιμ ζει σε ένα υπόγεια κάτω από άθλιες συνθήκες και με μικροκομπίνες και εξευτελιστικά μεροκάματα ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Σε μια πλούσια συνοικία οι αψεγάδιαστοι οικογένεια των Παρκ απολαμβάνει κάθε είδους πολυτέλεια στο υπερσύγχρονο και πανάκριβο σπίτι τους μέχρι που ο γιος των Κιμ αναλαμβάνει να κάνει μαθήματα αγγλικών στο παιδί τους. Έτσι σιγά-σιγά όλη η οικογένεια των Κιμ εκμεταλλεύεται την κατάσταση και βρίσκεται να ζει εκεί εν απουσία των οικοδεσποτών. Ένα σενάριο που οι καλοί και οι κακοί εναλλάσσονται αφού διαπιστώνουμε πως η ψαλίδα των κοινωνικών τάξεων δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική ευμάρεια αλλά και με τους χαρακτήρες των προσωπικοτήτων. Μια ταινία που κάνει ξεκάθαρο ότι το χρήμα, όντως, επηρεάζει, χτίζει και αποδομεί προσωπικότητες αλλά ταυτόχρονα δίνει το στίγμα των ταξικών αντιθέσεων με πολύ μεγάλη έμφαση.
Φυσικά για τον καθένα από εμάς μπορεί να είναι κάποια διαφορετική αλλά παίρνοντας σαν δεδομένο ότι η ταινία που θα μας επηρεάσει είναι εκείνη που θα μας μιλήσει για κάτι όπου είχαμε μια συγκεκριμένη άποψη και ξαφνικά κλονίστηκε -από λίγο έως πολύ- ή δεν είχαμε καθόλου γνώμη και ξαφνικά μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι θα κάναμε εμείς αν είμασταν στη θέση των πρωταγωνιστών και πώς θα ενεργούσαμε αν συνέβαινε, στην πραγματικότητα, κάτι παρόμοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου