Επιμέλεια: Μαρίνα Καρτελιά.
#weremember #όσοχρειαστεί.
Προς την Ημέρα Μνήμης Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων
του Ολοκαυτώματος
Πέρσι, τέτοια μέρα,
Μας ξεναγούσε στο Μουσείο και στα στενά της Πλάκας
στον Εβραϊκό Περίπατο.
Σήμερα ο Κώστας Στοφόρος γράφει:
Το Ολοκαύτωμα….
Αν τυχόν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε ορισμένα σχόλια κάτω τα βίντεο με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης (το «συγκέντρωσης» είναι ευφημισμός) θα ανατριχιάσετε…
Το μικρόβιο του αντισημιτισμού δεν έχει κατά κανέναν τρόπο εξαφανιστεί… παρά την καταδίκη της νέο-ναζιστικής οργάνωσης, ας μη ξεχνάμε πόσοι συμπατριώτες μας την ψήφισαν γνωρίζοντας πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.
Όμως το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε κάποιες τέτοιες ομάδες αλλά διατρέχει όλη την κοινωνία. Συχνά θα ακούσετε ότι πίσω απ’ όλα κρύβονται οι Εβραίοι και οι συνωμοσίες τους…
Θυμάμαι χρόνια πριν, ένα ζευγάρι οικογενειακών φίλων που είχαν ζήσει τη φρίκη των στρατοπέδων και δεν μιλούσαν ποτέ γι’ αυτό… Μόνο μια φορά που φάνηκαν οι ανεξίτηλοι αριθμοί…
Δέκα χρονών βρέθηκα με τους γονείς μου στο Νταχάου. Ήταν το 1970, πολύ κοντά ακόμη στα γεγονότα του Πολέμου. ¨όταν φτάσαμε στην πόλη, όποιον κι αν ρωτούσαμε έκανε πως δεν καταλάβαινε. Μέχρι που τυχαία πέσαμε πάνω σε έναν Έλληνα μετανάστη και μας έδειξε τον δρόμο.
Τα όσα είδα εκεί μένουν ακόμη στη μνήμη μου. Και η απόλυτη έχθρα μου για όσους προσπαθούν να υποβαθμίσουν ή να αρνηθούν τα τραγικά και φρικιαστικά γεγονότα…
«Σεπτέμβριος
του 2009. Επισκέπτομαι την Καστοριά, μια πόλη που κρατούσα στη μνήμη
μου από ένα ταξίδι στα παιδικά μου χρόνια. Κάνω ατέλειωτους περιπάτους
στην πόλη και στη λίμνη. Μαγεύομαι.
Ένα απόγευμα τα βήματά μου με φέρνουν σε ένα σημείο με καταπληκτική θέα στη λίμνη. Βλέπω ένα μνημείο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γνωρίζω τίποτε για τους Εβραίους της Καστοριάς. Όταν διαβάζω την επιγραφή, παγώνω:
Στη θέση αυτή, στις 24 Μαρτίου 1944, οι Ναζί συγκέντρωσαν τους 1.000 Εβραίους της Καστοριάς. Τους μετέφεραν στα κρεματόρια θανάτου του Άουσβιτς (Πολωνία). Επέστρεψαν μόνο 35 επιζήσαντες.
Και δίπλα, σε μια πλακέτα, με χρυσά γράμματα, διαβάζω τα λόγια της Ρεγγίνας Κοέν, που χρησιμοποίησα ως motto και σ’ αυτό το βιβλίο:
Τασίτσα μου, όταν διαβάσεις αυτά τα λόγια, δεν θα υπάρχω πια στη ζωή. Θα μ’ έχει φάει η ξενιτιά. Χύσε για μένα ένα δάκρυ. Αν ζω ή αν πεθάνω.
Θέλω να μάθω περισσότερα. Να πω κάτι γι’ αυτό. Να γράψω. Μεσολαβούν τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Το μνημείο αυτό επανέρχεται ωστόσο σαν φάντασμα στο μυαλό μου. Περνούν σχεδόν οχτώ χρόνια. Μάιος του 2017 και με μια ομάδα τριάντα πέντε συγγραφέων και εικονογράφων παιδικών βιβλίων επισκεπτόμαστε με τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά την Καστοριά….»
Εκεί πια γεννιέται το βιβλίο… Για να γεννηθεί όμως ο τοκετός ήταν δύσκολος. Ένας χρόνος διαβάσματα της φρίκης…
Κι ήρθε η ανάγκη να μη μείνουμε απλώς σε αυτό. Έτσι, με το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης οργανώσαμε τον Ιανουάριο του 2020 μια ημερίδα που απευθυνόταν κυρίως σε εκπαιδευτικούς.
Η επιτυχία της ξεπέρασε κάθε προσδοκία… Θεωρήσαμε χρέος να τη συνεχίσουμε και φέτος με άλλους καλεσμένους, αλλά με τον ίδιο πάντα στόχο.
Να μάθουν τα παιδιά για το Ολοκαύτωμα. Να βάλουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι ώστε να διασωθεί η μνήμη.
Ώστε να μη ζήσουμε ποτέ πια τέτοιες εποχές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου