#weremember | Προς την Ημέρα Μνήμης Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος | ΄Οσο χρειαστεί | Μαρίνα Καρτελιά

 

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

 

     ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ

 

Μερικές  φορές  την έβλεπε στον ύπνο της αυτή την Πέτρα. ΄Άλλες πάλι απλώς την σκεφτόταν και μεταφερόταν νοερά εκεί που την πρωταντίκρυσε. Νύχτα, στα σκαλάκια, σ΄ένα πολυσύχναστο δρόμο της Θεσσαλονίκης, φυτεμένη στους αιώνες ανάμεσα στα χόρτα. Μέρος του τοπίου. Μάρτυρας. Σιωπηλός,αλλά μάρτυρας. Επιτύμβια και με εβραϊκά γράμματα που λίγοι Σαλονικιοί θα μπορούσαν να διαβάσουν, αλλά όλοι καταλάβαιναν.

 

Δεν ήξερε ακριβώς τι κουράγιο βρήκε να βγάλει το κινητό και να τη φωτογραφίσει. Απλά ήξερε πως είχε χρέος να την πάρει μαζί της. Να την ανακαλεί. Όποτε μπορεί, όποτε θέλει. Να παίρνει, δύναμη, στόχο, έμπνευση απ΄την πέτρα. Αυτή την πέτρα που μνημόνευε το θάνατο ενός, αλλά μιλούσε για τον θάνατο χιλιάδων. Αυτών που ξεχάστηκαν μαζί με τον μακαρίτη, στον τάφο του οποίου υπήρχε η πέτρα. Από τον τάφο του οποίου ξηλώθηκε. Συλήθηκε. Πετάχτηκε πρόχειρα κάπου, αντί να είναι μέρος του πλακόστρωτου, στην καλύτερη περίπτωση, του Αγίου Δημητρίου.

 

΄Υστερα σκέφτηκε τις πετρούλες, όπως αυτή που άφησε την επόμενη νύχτα στο ΑΠΘ, στο μνημείο. Που πάνω του, στο νεκροταφείο, χτίστηκε ολόκληρο Πανεπιστήμιο. Για να το κρύψει. Να το αποκρύψει. Να το κάνει να ξεχαστεί.

Αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Κι εκείνη αφήνει πετρούλες κάθε χρονιά, καμιά δεκαπενταριά μέρες πολύ σχολαστικά, για το #weremember. Kι ακόμα και φέτος, συλλέγει και εκπλήσσεται με τον αντισημιτισμό και τις εκδηλώσεις του, την παρουσία του πάνω σε μπλούζες τραμπούκων στο Καπιτώλιο, σε λάβαρα απέξω απ΄το Μουσείο στη Νέα Υόρκη, σε χρυσά ποτάμια τρομοκρατικών ενεργειών με θύματα ανύποπτους διαβάτες στο Βερολίνο, σε δηλώσεις πολιτικών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, σε ανύπαρκτες μετάνοιες βουλευτών αρνητών.

Πόσα αφιερώματα ακόμα; Πόσες πέτρες ακόμα;  Αναρωτιέται, αφού και φέτος, με lockdown, είναι αποφασισμένη να κρατηθεί στη μνήμη της Πέτρας. Να μιλήσει γι΄αυτή. Να την έχει συντροφιά ως φωτογραφία, αφού δεν μπορεί να την επισκεφτεί. 

Να τη ρωτήσει: "Πόσο ακόμα;"

Κι η πέτρα της απαντάει. ΄Αμεσα, εξακολουθητικά και δυνατά:

«΄Οσο χρειαστεί. ΓΙΑ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. Μέχρι πια να μην χρειάζεται, γιατί αντισημητισμός δεν θα υπάρχει. Γιατί θα έχει εξαλειφθεί».

Και συντάσσεται σ΄αυτό, μ΄όλη της τη δύναμη , με κάθε ειρηνικό μέσο που έχει και υπόσχεται να συνεχίσει

ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ.-

Κι αφήνει ξανά την μικρή πέτρα. Υπόσχεση πως δεν την ξέχασε ποτέ.

 

#WEREMEMBER     #ΟΣΟΧΡΕΙΑΣΤΕΙ