Στέκομαι έξω από το κτίριο της Γερουσίας μαζί με ένα ατελείωτο πλήθος από γυναίκες κάθε ηλικίας, εθνικότητας, σχήματος και μορφής. Υπάρχουν άντρες, υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν ηλικιωμένοι. Φορούν όλοι πράσινες μπλούζες, πράσινες μάσκες, πράσινα μαντήλια. Κρατούν σημαίες και κάποιες φορούν γκλίτερ στα μάτια τους ή στο σώμα τους. Και αυτό πράσινο. Το νέο αρχίζει να διαδίδεται σαν χείμαρρος από στόμα σε στόμα. Γυναίκες αγκαλιάζονται, άλλες φωνάζουν, άλλες ξεσπούν σε κλάματα, άλλες κάνουν τον σταυρό τους, άλλες κοιτιούνται μεταξύ τους, άλλες απλά δεν μπορούν να το πιστέψουν. Νικήσαμε! Αυτό ψιθυρίζεται παντού.
Περάσαμε σχεδόν 100 χρόνια παράνομες. 100 χρόνια που οι κρεμάστρες, τα ματζούνια και οι αμφιβόλου ποιότητας ψευτο-γιατροί ήταν η λύση μας. 100 χρόνια που μόνο αν σε βιάζανε ή κόντευες να πεθάνεις είχες το δικαίωμα στην άμβλωση. Ουσιαστικά, το δικαίωμα στην επιλογή. Κάθε χρόνο σχεδόν μισό εκατομμύριο από εμάς καταλήγουν σε λύσεις απελπισίας, σε λύσεις που απειλούν τη ζωή και τη μήτρα μας. Χιλιάδες πεθαίνουν, άλλες τόσες νοσηλεύονται. Όλες σε μία προσπάθεια να έχουν την κυριαρχία της ίδιας τους της ζωής. Όλες σε μία προσπάθεια να διαλέξουν το μέλλον τους.
Νικήσαμε! Και ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαστε η πρώτη μεγάλη χώρα της Λατινικής Αμερικής που νομιμοποιήσαμε το αυτονόητο. Μαζί με εκείνες ακόμα τις λίγες, την Κούβα, την Ουρουγουάη, και κάποιες περιοχές του Μεξικού, όπου η φωνή της γυναίκας εισακούστηκε. Η έκτρωση, πράγμα ανήκουστο για την εξαιρετικά συντηρητική Λατινική Αμερική, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Για καλό αυτή τη φορά. Για να δει η πολιτεία ότι οι γυναίκες έχουν αναπαραγωγικά δικαιώματα. Ότι χρειάζεται η σεξουαλική αγωγή στην εκπαίδευση. Ότι χρειάζεται η κοινωνική πρόνοια για τις νεαρές μητέρες, για τις τρανς μητέρες. Ότι χρειάζεται να διωχθεί και να φτάσει στο τέλος του ένα ολόκληρο παρα-ιατρικό σύστημα που εκμεταλλεύεται μία βασική ανάγκη της γυναίκας. Να μη θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.
Τώρα πια η ατμόσφαιρα θυμίζει πάρτι. Μια μεγάλη γιορτή όπου όλοι τραγουδούν, χορεύουν , γελούν. Νικήσαμε! Κι ας έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Κι ας μην σταμάτησαν ακόμα οι αγώνες μας. Νικήσαμε και ας μην εξαλείψαμε το πρόβλημα. Βάλαμε το λιθαράκι μας όμως. Ή μάλλον την πέτρα. Και για αυτό θα συνεχίζουμε ακόμα να χορεύουμε στους δρόμους. Περήφανες που θέσαμε το σωστό παράδειγμα, που σώσαμε όσες γυναίκες μπορούσαμε να σώσουμε, που αλλάξαμε μυαλά και συνειδήσεις. Και θα συνεχίσουμε να χορεύουμε. Για να δείξουμε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Μπορεί να γίνει ένα τσακ καλύτερος αν το θέλουμε πολύ. Και φυσικά, αν το προσπαθήσουμε. Όλοι μαζί. Όλες μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου