Αίσθημα ομίχλης | Βαγγέλης Μάγειρος

Έμοιαζε η βροχή να είναι απάντηση σε εμάς.
Ότι θα βλέπαμε τις μέρες μας,
Με μάτια δακρυσμένα.
Τίποτα δεν θύμιζε εκείνα τα φθινοπωρινά απογεύματα.
Που κρυμμένοι στα παπλώματα,
Την ακούγαμε να βαράει την τέντα.
Τώρα όλα είναι θολά.
Σαν πυκνή ομίχλη,
Σε μαραμένο δάσος.
Κάνω κίνηση να πιάσω έναν καρπό,
Κι αυτός σαπίζει πριν καν να τον μυρίσω.
Βλέπω τα κύματα και δείχνουν και 'κείνα ταραγμένα.
Ίσως αργότερα κάνω μια βουτιά,
Για να προλάβω τη σημαδούρα.