Στο όνειρο λοιπόν, ήταν όλα θολά , δεν ξέρω, ήμουν πολύ αγχωμένη, πάντα η ιδέα της μητρότητας με τρόμαζε. Πως κουβαλάς ένα κομμάτι ενός άλλου ανθρώπου μέσα σου για τόσο καιρό, πως γίνεσαι ένα με αυτό; Πώς αυτή η σάρκα γίνεται ένα μαζί σου αρχικά σωματικά, μετά συναισθηματικά; Γίνεται φυσικά να δένεσαι με τα παιδιά που εγκυμονείς; Στην λέξη μάνα, μητέρα, μαμά μπορούν να χωρέσουν όλες οι γυναίκες; Αυτές που δεν χωράνε είναι άλλου θεού; Κάπου στο πίσω μέρος τρεμοπαίζει: «Δεν ήξερες που άνοιγες τα πόδια σου; Να τα βγάλεις πέρα τώρα που θες να σκοτώσεις μια ζωή».
Πόση ζωή δική του μπορεί να έχει κανείς; Ποιος ορίζει το σώμα σου και πως θα το διαχειρίζεσαι; Στο όνειρο το ένιωθα ότι η εγκυμοσύνη με άγχωνε πολύ, δεν την ήθελα. Ένιωθα ότι δεν είμαι έτοιμη, δεν θέλω ακόμα να γίνω μάνα, τι σπουδές, τι καριέρα, τι μπορώ να μείνω με τον πατέρα για καιρό, αν δεν μείνω θα κάνει καλό αυτό στο παιδί κι εγώ θα τα καταφέρω μόνη μου; Πρέπει να τα προγραμματίσω όλα, ποιος σου δίνει το εγχειρίδιο να γίνεις μάνα; Ένιωθα κι άσχημα για αυτό, πως γίνεται στα όνειρα να νιώθεις τόσο έντονα ενοχές για κάτι που δεν είναι καν πραγματικό; Ξέρεις, μέσα στην απέραντη χαρά, πόνοι, κλάματα, φυσικός τοκετός, κραυγές, χειρουργείο, καισαρική, παρενέργειες. Φουσκώνεις, ξεφουσκώνεις. Γίνεσαι αρχικά φορέας, γλυκιά μάνα, αρχικά θελκτική γυναίκα, μετά ξεφουσκωμένη τι; Όλο προβολές πάνω σου. Μια παράλληλη ζωή στα μέσα σου. Ένα κορμί δικό σου, που όλοι γύρω το οριοθετούν και του προσδίδουν νόημα, όπως επιθυμούν.
Μετά ξαφνικά, το πράγμα άλλαξε. Κάπως ένιωσα έτοιμη να αντικρίσω με ευτυχία το παιδί που είχα μέσα μου, κάπως πίστευα ότι θα τον αντέξω τον πόνο, την αλλαγή στο μέσα μου και στο έξω μου, σκεφτόμουν όλες αυτές τις μαμάδες που τα καταφέρανε, σκεφτόμουνα την μάνα μου πόσα μου έχει δώσει, σκεφτόμουν μανάδες που τα έχουν καταφέρει ολομόναχες όλο το διάστημα της εγκυμοσύνης, χωρίς τίποτα από τα βασικά σε βοηθήματα υλικά και συναισθηματικά, με κάποιον να τους κρατάει το χέρι, κάποιον να τους λέει όλα θα πάνε καλά, γυναίκες μετανάστριες που γεννάνε στις φυλακές camp χωρίς να ξέρει καν τι θα τους φέρει το σήμερα, πόσο μάλλον το αύριο, γυναίκες που δεν ξέρουν αν θα μείνουν ζωντανές στην γέννα εξαιτίας των συνθηκών που γεννάνε, γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί και δεν θέλουν να κρατήσουν κανένα καρπό του βασανιστή τους. Όλες αυτές τις γυναίκες σκέφτηκα και κάπου είχε φωλιάσει η ιδέα ότι με την μητρότητα θα τα καταφέρω όσο κι αν με τρομάζει.
Ξύπνησα.
Κατάλαβα πως αυτό που με τρόμαζε δεν ήταν η μητρότητα. Με τρόμαζε η ιδέα να μην έχω το δικαίωμα να διαχειριστώ το σώμα μου, την σεξουαλικότητα μου και την ζωή μου, όπως επιθυμώ. Να μην έχω ασφαλείς συνθήκες για να επιλέξω αν είμαι έτοιμη να κρατήσω ένα παιδί. Να μην έχω ασφαλείς συνθήκες να έχω ένα έμβρυο μέσα μου, που δεν θέλω να το έχω πια. Να μην έχουν όλες οι γυναίκες τον έλεγχο στα σώματα τους και οι προβολές που γίνονται πάνω τους να μην έχουν τα μάτια της πολιτικής και της θρησκείας. Να φοβάμαι να αντιταθώ σε αυτούς που έχουν το μέτρο να μετράνε ζωές, να μετράνε την δική μου λιγότερο αξιοβίωτη από μία που δεν έχει υπάρξει καν ακόμα.
Σας είπα, ξύπνησα.
Με ξύπνησαν οι φωνές από την Πολωνία. Διαδηλώνανε για πάνω από δύο εβδομάδες για το δικαίωμα στην άμβλωση αν το έμβρυο παρουσίαζε γενετικές ανωμαλίες. Κατάφεραν μετά από κύμα διαδηλώσεων να παγώσουν ένα συντηρητικό νόμο.
Με ξύπνησαν. Στην Πολωνία δεν κοιμούνται για καιρό τώρα.
Κάτι τρεμόπαιζε στο πίσω μέρος του μυαλού μου: «Έξω οι νόμοι από τα κορμιά μας».
Χριστόφορος Κατσαδιώτης, Έμβρυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου