Της ηθικής τους κατεργασίας τα πρέπει και τα μη
σε λιτανεία ανόσια με πάνδημη συμμετοχή
των πάσης φύσεως ηθικολόγων.
Αυλοκόλακες της μικροαστικής ηθικής
άλλοτε τ' αυτιά και τα μυαλά
μ' επαίνους να βουλώνουν
κι άλλοτε ανθρωποφάγοι γίγαντες, απόγονοι των Λαιστρυγόνων
σ' αφήνουνε βορά θαλάσσιων δαιμόνων
αυτόκλητοι τιμωροί χωρίς αιτία
αποτροπιασμός, ναυτία, δυσωδία
σε τραβούν από τα πέλματα
κι ανάποδα σε κρεμάνε
σ' αφήνουνε εκεί,
κι αντίστροφα μετράνε
θαρρείς και το μαρτύριό σου,
της ύπαρξής τους η ουσία.
Και την οργή τους γνώρισα,
πρώτα εκβιαστές, μετά φονιάδες
τι τίμημα δυσανάλογο απ' το αξιακό σου σύστημα
για μια θέση στον Ήλιο να ζητάνε
γιατί ο Ήλιος τους,
ποτέ μου δεν τον είδα,
μα Ήλιος δεν μπορεί να' ναι.
Κι ύστερα φόνος τελετουργικός,
αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι
χίλιες φορές να πεθαίνεις, ν' ανασταίνεσαι
πριν σε σκοτώσουν πάλι
παλιοί σου νταβατζήδες
τα πρέπει και τα μη
κι ίδια ιστορία από την αρχή
για κάθε άναρχη μάγισσα, κάθε τσιγγάνα,
κατάληξη τραγική
σε κάθε -άνα.
Η ζωή μας
συζήτηση τραπέζης στρογγυλής
μ' όλους τους συνδαιτυμόνες
ομοτράπεζοί μας, θεωρητικοί της τρέλας
πάντα στον ίσκιο μιας ομπρέλας
μήτε σταγόνα μήτε αχτίδα φωτός περνά
κι εμείς στη μέση κούκλες πορσελάνινες
εύθραυστες, βουβές, φουστίτσες πάνινες
υγρά μάτια
μια φόρτιση αιώνων τρέφεται από τις σάρκες μας
και γυμνές πορσελάνες μας αφήνει.
Μα τώρα, δίχως υποκρισίες τελετουργικές και ιδεογράμματα,
ωδή στης αμαρτίας μου την αμφισημία
κι ελάχιστο φόρο τιμής σαν ύστατο αντίο
στην αιώνια ξενότητα του εγώ μου θα αποτίσω
διότι ξέρω και τόλμησα,
πέρα απ'τα βουνά τους και την κοιλάδα που δακρύζει
πέρα από τον κόσμο τον φτιαχτό
που αβρόχοις ποσί - τάχα - το κορμί μου διασχίζει
μεταγραφή του σύμπαντός μου στη γη των Αμαζόνων
με θάρρος ποιητικό
κι ό,τι αστέρια ξεχαρβαλωμένα κι Ήλιους νεκρούς
ό,τι δάση με φύλλα πεθαμένα και ματωμένους βωμούς
μόνο από θέαση κατοπτρική
καθώς μετράω τις πληγές μου
που μαζί τους με δένουν,
μέσα μου θα δω να κατοικούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου