Επιμέλεια συνέντευξης: Νικολένα Καλαϊτζάκη
«Γεννήθηκα στην Κρήτη, μένω στην Αθήνα.
Το σχολείο αρχικά το αγάπησα αλλά γρήγορα έγινε ένας τόπος δυσάρεστος, άνισος, καταπιεστικός.
Αποφάσισα να το διεκπεραιώσω όπως την στρατιωτική μου θητεία και μέρος των σπουδών μου.
Τα διδάγματα πολλά.
Έμαθα ότι δεν υπάρχουν αγαπημένα χρώματα, ότι η μουσική όπως και η θάλασσα είναι απέραντη και αυτή είναι η γοητεία τους.
Αγάπησα επίσης συγγραφείς χωρίς προφανείς λόγους. Το Αναφορά στον Γκρέκο με σημάδεψε και σήμερα μου αρέσει ο Zebald.
Μπήκα στο χώρο της μουσικής, πέρασα από πολλά στάδια ψάχνοντας και κατέληξα σε αυτή τη φάση στο αναμενόμενο, την κλασσική μουσική.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, άρχισε να με κερδίζει ο κινηματογράφος, οι ταινίες του Αμερικάνικου κινηματογράφου του ΄50, μου αρέσει ο Dirk Bogarde, ο Μ. Clift, ο ασιατικός κινηματογράφος, o Hirokasu kore eda, μάλλον υπάρχει ένα κράμα μέσα μου ρομαντισμού, συναισθηματισμού και σκοταδιού.
Στη ζωγραφική χρειάζομαι τον έλεγχο, όχι όμως ολοκληρωτικά, θα ήταν καταστροφικό.
Ο έρωτας είναι καθοριστικός σε ότι κάνει κανείς, είναι μια εσωτερική συγκρουσιακή κατάσταση που σε ταλανίζει. Νόμιζα ότι όταν μεγαλώνεις απαλλάσσεσαι σιγά σιγά, φυσικά τώρα δεν το πιστεύω.
Υπάρχουν φάσεις στη ζωή που νομίζεις πως βρήκες το ιδανικό, το απόλυτο, αλλά είναι πλάνη.
Όμως κάπου υπάρχει κρυμμένο. Το ίδιο συμβαίνει και στην τέχνη, το κυνηγάς, αλλά μάταια, είναι όπως στη ζωή μας, ζεις ενώ ξέρεις πως θα πεθάνεις.
Δεν συμπαθώ τους ανθρώπους που σε παραμερίζουν για να περάσουν.
Η αξιοπρέπεια είναι κάτι πολύ σημαντικό και η γνώση. Η σκέψη και ο στοχασμός. Πολλά σου δίνουν η αγάπη και η γενναιοδωρία.
Για εμένα ένα μεγάλο σχολείο ήταν οι παρέες στα νεανικά μου χρόνια αλλά και τώρα.
Έμαθα από τους φίλους και από τις συζητήσεις μας. Και φυσικά οι γυναίκες που γνώρισα ήταν σχεδόν όλες καλύτερες από εμένα και σε παιδεία, οπότε με βοήθησαν ώστε να γίνω καλύτερος κι εγώ στη δουλειά μου και στη ζωή μου.
Δεν μου αρέσει όπως στους περισσότερους η εξαπάτηση, το θράσος, το ψέμα, η αχαριστία. Ένα εγωιστικό και όχι μόνο πολύπτυχο. Ευτυχώς ο χρόνος βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Εργάζομαι αρκετά και ψάχνω όσο μπορώ. Πρέπει να αναπληρώνεις τα ‘’κενά’’ που δημιουργούνται από το παρελθόν, είναι οι μαύρες τρύπες.
Στη δουλειά μου ήμουν πολύ εξαρτημένος από συμβολισμούς και νοήματα. Τώρα έχω απελευθερωθεί πιστεύω από αυτά. Οι έννοιες βρίσκονται μέσα τους και με κάνουν να σκέφτομαι τα ίδια τα έργα και όχι να τα καθοδηγώ εγώ.
Είχα κατά καιρούς διάφορους στόχους. Πολλοί από αυτούς δεν πραγματοποιήθηκαν και πολλές πόρτες έκλεισαν κάτι που παλιά με στενοχωρούσε.
Τώρα δεν με ενοχλεί καθόλου εάν κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για τη δουλειά μου. Είμαι πιο σίγουρος για τις επιλογές μου.
Το ίδιο και στη ζωή μου».
***
Γιάννης Λασηθιωτάκης
Ο Γιάννης Λασηθιωτάκης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1956. Σπούδασε ζωγραφική στην ACCADEMIA DI BELLE ARTI της Φλωρεντίας. Έχει πραγματοποιήσει 30 ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές σε Ελλάδα, Γερμανία, Ιταλία, Η.Π.Α., Ιαπωνία, Αυστραλία, Βέλγιο, Νότια Αφρική, Η.Α.Εμιράτα. Συμμετείχε επίσης στη «Β’Biennale νέων των χωρών της Μεσογείου» (1986), στην «1996 Osaka Triennale» και διακρίθηκε με το Β’ Βραβείο ζωγραφικής στην «4η Διεθνή Biennale της Sarjah» στα Η.Α.Εμιράτα (1999). Το 2007 εκδίδεται η μονογραφία «Γιάννης Λασηθιωτάκης» (Συγγραφέας: Πέγκυ Κουνενάκη) για το σύνολο του έργου του από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Κυκλοφορεί πανελλαδικά στη σειρά «Σύγχρονοι έλληνες ζωγράφοι». Έργα του βρίσκονται σε Μουσεία (Εθνική Πινακοθήκη, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, Μουσείο Φρυσίρα, κ.ά.) και ιδιωτικές συλλογές.
https://www.lassithiotakis.com
*
Η Νικολένα Καλαϊτζάκη είναι Ιστορικός της Τέχνης, Επιμελήτρια Εκθέσεων,
ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Ελλάδος
https://nikolenakalaitzaki.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου