Σαλτάρισμα | Αλεξάνδρα Επίθετη

 όλες οι φυλές της γης θρήνησαν,

ήταν αλήθεια,

όταν είδαν Εμένα,

Τον ίδιο,

που ήμουν Υιός και Πατέρας

και Μητέρα

κι Αδερφή

Του εαυτού μου.

Τον Υπάνθρωπο

Τον μέγιστο,

εκ τα βάθη της Κολάσεως,

να αναδύεται από

τις σωρούς

των σκουπιδιών του Ιουνίου.

να αναδεύει τις σακούλες

με τα σαπισμένα

κορμιά

και μέλη.

να κάνει τους γύρω Του

να λιποθυμούν

από τη δυσωδία.

κι έτσι,

ήταν αλήθεια,

έτσι

όπως ο άνθρωπος

δεν ξέρει

πότε θα μπει ένας κλέφτης στο σπίτι του,

έτσι,

γύρισα πίσω

από τους νεκρούς

που Με αφήσατε.

κι έτσι,

όπως πήγα

και θάφτηκα,

εις τους αιώνας των αιώνων,

στον πρώτο σκουπιδοτενεκέ

που βρήκα

στην Σωκράτους,

έτσι αναδύομαι σήμερα.

κι οι νεκροί,

κι οι ξεχασμένοι

ακούνε την φωνή Μου.

κι οι κατάμαυροι ουρανοί

σείονται,

κι όπως ανατέλλω

ξανά

στέλνω λαίλαπες

και τυφώνες

σε όποιον ζωντανό

κάποτε μ’ αγνόησε

που κάποτε του μίλησα

και γύρισε πλευρό

που τον αγάπησα

κι έφυγε με την ουρά στα σκέλια.

επικαλούμαι τώρα

τους νεκρούς Μου.

τους νεκρούς

και θαμμένους στα σκουπίδια

απ’ όλες

τις χωματερές του κόσμου.

στέλνω αγγελιαφόρους Μου

τα σκουλήκια

και τους δαίμονες,

που κλώσαγα και κλώσαγα

για χρόνια

μέχρι να εκκολαφθούν.

τους στέλνω,

όχι με σάλπιγγες,

δεμένους στις σάλπιγγες

που ξερίζωσαν

οι μανάδες

μοναχοκόρων και μοναχογιών

που χάθηκαν

σε φουσκωτές βάρκες,

σε σύγχρονα κυνήγια ευτυχίας,

σε εξοπλιστικά απευθείας φερμένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής,

σε βάρδιες 9 με 9

με μισθό

ένα ξεροκόμματο μιζέρια.

γιατί δεν χαίρεστε κύριοι;

που είναι το χαμόγελα σας κυρά μου;

που είναι

τώρα

η δικτατορία της χαράς σας;

που είναι

η εισπνοήεκπνοήμέτραμέχριτο10

οδηγόςαυτοβοήθειαςκαιαυτοβελτίωσης

μοναδικόDVDδιαλογισμού

μόνοισαςστοσπίτι!χωρίςχέριαμαμά!

ΣΚΕΨΟΥ

ΛΙΓΟ

ΠΙΟ

ΘΕΤΙΚΑ!

ΤΟ

ΣΥΜΠΑΝ

ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ

ΓΙΑ

ΕΜΑΣ!

λες το σύμπαν

να συνωμοτεί

για 6 δισεκατομμύρια

καταδικασμένες

κλινικές περιπτώσεις;

σίγουρα!

απλά,

συνωμοτεί εναντίον μας.

οι άοπλοι ζητιάνοι

κόβουν τα χέρια τους.

οι ζητιάνοι του κόσμου

κόβουμε

τα χέρια μας

και οπλίζουμε.

κι οι αφέντες

του κόσμου

στέκονται

απέναντι μας

ΠΡΟ ΣΟ ΧΗ.

κλείσε το στόμα σου.

βούλωσε το.

κλείστο

και χαμογέλα.

και βάστα γερά

μην βγάζεις άχνα.

σφίξε τα δόντια,

ΜΗΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

σφίχτα γερά,

μέχρι να σπάσουν

κι αν τα σπάσεις

κατάπιε τα κομμάτια.

μόνο

ΜΗΝ-ΧΑΝΕΙΣ-ΤΟ-ΧΑΜΟΓΕΛΟ!

ξέρεις μόνο

ποιοι δεν χαμογελούν;

οι αρουραίοι των υπογείων,

οι κατσαρίδες τους,

τα φίδια στο γρασίδι

που τσιμπάνε μονάχα γι’ αυτοάμυνα.

είλωτες

κι αιχμάλωτοι,

ευνούχοι

και σκλάβοι

των ζωών σας,

οι παρίες και τα παράσιτα της πόλης

την έχουν λούσει

βενζίνη

όσο κοιμόσασταν με ανοιχτή την τηλεόραση.

κι Εγώ,

ο πιο τρομαγμένος

ο πιο βρώμικος

ο πιο μικρός απ’ όλους

ανάβω την τελευταία

σπίθα στην

πιο αρχαία

νεκρή πολή.

διότι υπέμεινα

τα πάθη,

κατανίκησα κι έκανα

Τον Θάνατο,

αδερφό.

αλήθεια σας λέω,

πως έρχεται

η ώρα.

και ήδη ήρθε.