η πιο ψηλή γυναίκα της Αθήνας |Αλεξάνδρα Επίθετη

 δεν έχω δει

κρεβάτι που να την χωράει ολόκληρη,

την σκέφτομαι

σε μια μόνιμη

εμβρυακή στάση.

δεν έχω δει

αγκαλιά να την χωράει ολόκληρη

την σκέφτομαι

κουλουριασμένη σε χέρια

με το κεφάλι της

να περισσεύει

(και δεν κλείνει τα μάτια της

για την “στιγμή”.)

την σκέφτομαι όμορφη

αν χαμογελάει.

(μήπως δεν είναι χαρούμενη

και θέλω να την κάνω)

είναι ψηλή

τα χέρια της φτάνουν μέχρι τα μπαλκόνια του 1ου

είναι ψηλή

και είναι άχαρη,

αλλά δεν είναι,

απλά έτσι φαίνεται

όταν ανεβαίνει σκάλες

και μπλέκουν τα πόδια της

το ένα μπροστά στο άλλο.

τα χέρια της συνεχίζουν

για μέρες

και τελειώνουν σε άλυτους

ναυτικούς κόμπους.

(έχω πολλά να λύσω

αλλά θα ασχοληθώ και

με τα χέρια της.)

είναι η πιο ψηλή,

γυναίκα της Αθήνας

και την σκέφτομαι

να την οδηγούν σε σκοτεινές τουαλέτες,

να χύνεται στα κατουρημένα πεζοδρόμια,

το επόμενο πρωί πονάει το κεφάλι

και τα δόντια της.

και την σκέφτομαι

στα χέρια εκατό γυμνών κορμιών

που την τραβούν σε κάθε κατέυθυνση

και γίνεται η πιο ψηλή

γυναίκα της Αθήνας.

θα μπορούσα, φαντάζομαι

να την σκέφτομαι

να χαμογελά

(αλλά μόνο οι άνθρωποι που χαμογελούν

σκέφτονται τους άλλους

να κάνουν το ίδιο.)

             

δεν την έχω γνωρίσει,

την έχω πετύχει

στις σκοτεινές τουαλέτες,

έχει απλώσει τα χέρια της πάνω μου

και με έχει βάλει μέσα.

(άγγιξα λίγο το πρόσωπο της

και το έβαλα

στα πόδια.)

έχει μπλέξει τα πόδια της

πάνω από το κεφάλι μου

και έχει ανακατέψει τα μιαλλά μου.

(αν μπλεχτεί νυχτερίδα στα μαλλία σου

πρέπει να ξυριστείς

γουλί)

είναι η πιο ψηλή,

γυναίκα της Αθήνας

κι όταν σκαρφαλώσω

τα πεζοδρόμια

και πιαστώ από τα κάγκελα του 1ου

είμαι ίσα σχεδόν ίσα

σα να ήμασταν

στην ίδια θέση,

αλλά ποτέ δεν ήμασταν

μην λες ψέματα στον εαυτό σου.

(είδα μια φορά τα μάτια της

αλλά κατέβηκα

γιατί αρρώστησα.)

την επόμενη φορά

που την είδα

της είπα πως την σκέφτομαι,

και τους τρόπους που χύνεται

στα κατουρημένα πεζοδρόμια,

αλλά δεν την έχω συναντήσει ποτέ

πραγματικά

την έφτιαξα από ιστορίες

και μου θύμωσε.

(και δεν την σκέφτομαι πια

γιατί μου λέει να μην την σκέφτομαι,

μέχρι να λύσω

τους κόμπους των χεριών της

και να βρω κάπου

να νοικιάζω φθηνότερα.)