Γλώσσες | Αλεξάνδρα Επίθετη

το κορμί σου μιλάει

τη γλώσσα

της ανατομίας

των μεσαιωνικών γιατρών,

ντυμένοι επίσημα

κάνουν χειρουργεία

χωρίς αναισθητικά

και γάντια.

το κορμί σου μιλάει

μια γλώσσα

που δεν ξέρω,

και κάθε κίνηση με αφήνει πίσω

τρία καρέ,

που επεξεργάζομαι

αργότερα.

και μυρίζω το αίμα

στις φλέβες σου

που φουσκώνει.

και οι αρτηρίες σκίζονται

και γίνεσαι

ένα αγόρι-πήδακας,

και γεμίζεις το κρεβάτι

ζεστασιά

και μέταλλο.

σκύβεις και δεν σπας,

ούτε καν

ξεχύνονται εντόσθια,

είμαι εντυπωσιασμένος.

νόμιζα το δέρμα σου

ήταν ζελατίνη.

το κορμί σου ουρλιάζει

σε μια γλώσσα

πολύ εκλεπτυσμένη

για να καταλάβω.

τίποτα τόσο όμορφο

δεν σπάει χωρίς

κρότο.

 

κρατιέμαι πίσω,

με νύχια και δόντια

σκαμμένα μέσα σου,

και για πρώτη φορά

παρατηρώ το στόμα,

και τα μούτρα σου.

ξαφνικά

ξέρω τι μου θυμίζουν

και θυμάμαι

πως είσαι άγριο σκυλί

που δεν ξέρει

την επαφή,

και δεν ξέρει

τον κόσμο,

και τα χέρια που

χαϊδεύουν

και δε δέρνουν,

και το άγριο σκυλί

πάντοτε

θα δαγκώσει το χέρι

που το ταΐζει.