Θέμα Αισθητικής | Χριστόφορος Τριάντης

 Όλοι όσοι παρακολουθούν τις  ζωές των άλλων (κι είναι πολλοί: σε χωριά, εξοχές, πόλεις και κωμοπόλεις), πιστεύουν ότι τα περισσότερα ζευγάρια, που είναι καιρό μαζί (συμβατικά, ασύμβατα, ερωτικά και οικογενειακά), είναι ευτυχισμένα, επειδή πρωτίστως έχουν καλύψει τις συναισθηματικές τους ανάγκες και σε δεύτερο λόγο τις κοινωνικές, νομικές και οικονομικές τους υποχρεώσεις (χρειάζεται να τονιστεί αυτή η παράμετρος που αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις, γιατί είναι καίρια).

 Δεν χρειάζεται όμως, καμιά φοβερή προσπάθεια για να ανακαλύψεις την «ευτυχία» των τακτοποιημένων σχέσεων, φτάνει να παρατηρήσεις τι γίνεται σε συνάφειες και σε συνεστιάσεις, όπου τέλος πάντων η πρόθεση «συν» διαμορφώνει σχέσεις και υποσχέσεις, και ύστερα να τα καταγράψεις όλα αυτά, λογοτεχνικά και φιλοσοφικά. Σε όποιο πολυσύχναστο μέρος κι αν βρεθείς, ακόμα και στις πιο «ταπεινές πολίχνες», θα δεις βαριεστημένους συζύγους ή εραστές που ασχολούνται με τις ψηφιακές συσκευές τους. Κανονική δικτύωση, πτήσεις και βυθίσεις σε ψηφίδες και εικόνες. Δεν ανταλλάσσουν ούτε δύο λέξεις με τις γυναίκες και τις ερωμένες τους, κι αν  ξεστομίσουν μερικές, θα είναι άπνοες, κοινότοπες, ηττημένες, ολογράμματα σκέψεων και προθέσεων. Οι συζητήσεις περιορίζονται σε υβριστικές, φθονερές αναφορές (προς πάσα κατεύθυνση) και σε χρηματικά αποτελέσματα (παντός τύπου). Και ύστερα αυτοματοποιημένα, γίνεται η καταφυγή στις ψηφιακές συσκευές για ανάληψη δράσης και αντίδρασης.   

 Γι’ αυτό, όταν έβγαινα έξω με την αγαπημένη μου, δεν έκανα τίποτ’ άλλο, παρά να την κοιτώ στα μάτια και να της μιλώ για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Προσήλωση στο πρόσωπο. Η συγκεκριμένη στάση είχε να κάνει με την αισθητική του έρωτα κι όχι με το κυνήγι της ευτυχίας (παλαιόθεν συνταγματικά κατοχυρωμένης). Ήθελα να δείξω στον εαυτό μου και στον φθονερό περίγυρο (γνωστό κι άγνωστο) ότι ο χρόνος δεν σκοτώνει τον έρωτα, ούτε τον λόγο, ούτε τις λέξεις. Δεν ήμουν ο χωροφύλακας τη αγάπης, ούτε κανένας διαπρύσιος καλόγηρος της ηθικής, αλλά ένας αισθητικός του έρωτα. Βέβαια, υπήρχε και μια άλλη παράμετρος που αφορούσε τη ζωντανή μας σχέση: τα γράμματα. Αισθάνομαι περήφανος για τα γράμματα που αντάλλαξα με την καλή μου. Όταν ταξίδευε για κάποια δουλειά ή πήγαινε να δει τους δικούς της, έβρισκα την ευκαιρία και της έγραφα, κι εκείνη μου απαντούσε με την ίδια προθυμία, με την ίδια δύναμη. Δεν υπήρχαν για μας τηλέφωνα κι άλλες τηλεσυσκευές επικοινωνίας, οι γραπτές λέξεις μας, δημιουργούσαν αναμνήσεις. Τα γραπτά μας ήταν το τεκμήριο της αγαπητικής μας σχέσης.

Artwork : Banksy