Άταφο το σ’αγαπώ, μα
εγώ σιγοτραγουδώ.
Ξελογιάστρα αθωότητα γελάω,
και ένα βότσαλο πετάω!
Άστρο ζωηρό, στον βυθό της θάλασσας
βουτώ. Πνίγω φιλήματα και αισθήματα
χαμένα.
Μα στο τέλος, πάντα θωρώ τον καταγάλανο
ουρανό, και ελπίζω πως κάποια μέρα θα τον
ξαναδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου