04:36 | Αλεξάνδρα Επίθετη

Δεν μου αρέσουν οι Κυριακές.

Mεγαλώσαμε πια.

Μου θυμίζουν

ότι θέλω να ξεχάσω.  

Τις εφημερίδες,

τις λαϊκές,

τις γιορτές,

τα νεύρα της μάνας μου όταν έτριβε τους πάγκους

και κατέβαζε τις κουρτίνες.

Τώρα δεν είμαι μόνος

και δεν θέλω να θυμάμαι

και δεν θέλω να τυφλώνομαι

από περασμένες ζωές

και άστοχες μελαγχολίες.

Δεν μου έχουν μείνει

πολλά

δικά μου

τώρα.

Είμαι κάθε μέρα

την ίδια ώρα στην στάση του Πολυτεχνείου.

04:36.

Ξεφορτώνουν προμήθειες,

τα σκουπιδιάρικα περνάνε,

καθαρίζουν πεζοδρόμια

απ’ τα πρεζάκια

και τους αλκοολικούς.

Παρόλ’ αυτά ακόμη βρωμάει

κάτουρο

όλη η πόλη

κι ακόμα ο κόσμος έξω

δεν είναι όρθιος,

δεν κοιτάει ευθεία

και παρόλο που ‘ναι άνοιξη

φοράνε ακόμη ζακέτες

και κασκόλ

και μάσκες.

Χασμουριούνται και

νομίζω πως κλαίνε,

γελάνε, 

κι εγώ βλέπω να σφαδάζουν απ’ τον πόνο.

Όλοι διψάνε

για κάτι δικό τους

ο καθένας.

Για να κλείσουν μια πληγή,

να ανοίξουν ίσως μια νέα.

Να μιλήσουν 

να ακούσουν

να κυλιστούν πάλι σε κάποιο κρεβάτι.

Να χτίσουν,

να γκρεμιστεί,

και να ‘χουν λόγο

πάλι να πονέσουν.

Όταν μάζευα

απ’ τα πεζοδρόμια

και

τους φωταγωγούς

τα κομμάτια τους

έπαιρνα πάντοτε κάτι μαζί μου.

Ότι πήρα

απ’ αυτούς

το έπλασα ξανά απ’ την αρχή

μέχρι που έγινε σα δικό μου

πραγματικό.

Και τώρα είμαι

όλοι

και τώρα είμαι

όλων.

Έχω πληγές από μέρη

που δεν πήγα

και έχω αναμνήσεις

που δεν έκανα.

Και τώρα θα είμαι εγώ για εσάς

αφού κουραστήκατε

και τα τινάξατε όλα στον αέρα.

Δεν μου ‘χει μείνει κάτι

τώρα.

Στέκομαι

με τα πόδια καρφωμένα στην

άσφαλτο της Πατησίων

αδρανής

γιατί απ’ τα χίλια μου κομμάτια

όλα θέλουν να προχωρήσουν

μόνα τους.

Τα σύρραψα

τα κόλλησα μεταξύ τους

τους τραγουδάω

να ηρεμούνε τα βράδια.

Δεν μου λείπει κάτι

τώρα.

Δεν είμαι πια

μόνος μου.

Ίσως το μόνο που

θα ζήταγα

και ίσως το μόνο που μου λείπει

είναι μια καθαρή σκέψη.

Μια δική μου

κι όχι μπλεγμένη

με τις τσιρίδες τους

ή

την απόγνωση τους.

Όχι άλλη θολούρα

σε παρακαλώ,

αν υπάρχεις,

-γιατί οι σκέψεις μου δε με χωράνε,

ούτε με ευχαριστούν,

μόνο μπερδεύονται

με λέξεις μου,

λέξεις άλλων,

ξεχαρβαλώνονται

και μέχρι να προκάμω να τις γράψω

έχουν χαλάσει πια τελείως.