Βιβλιοκριτική | Sophie Kinsella - Σου χρωστάω χάρη | Νινέτα Πλυτά

Οπισθόφυλλο:  Η Φίξι Φαρ έχει μεγαλώσει με το μότο του πατέρα της Πάνω απ’ όλα η οικογένεια. Αλλά από τότε που εκείνος πέθανε, τρέχει για όλα μόνο της στην οικογενειακή επιχείρηση, ενώ τα αδέλφια της τεμπελιάζουν. Μια μέρα, σ’ ένα καφέ, ένας άγνωστος της ζητά να έχει για μια στιγμή τον νου της στο λάπτοπ του, κι εκείνη όχι μόνο το προσέχει, αλλά το σώζει από βέβαιη καταστροφή. Ο Σεμπ, όπως συστήνεται, για να δείξει την ευγνωμοσύνη του, της υπογράφει μια δήλωση ότι της χρωστάει χάρη. Η Φιξι το παίρνει στ’ αστεία∙ άλλωστε ποτέ δε θα του ζητούσε τίποτα. Σωστά; Κάποια στιγμή, όμως, ξαναμπαίνει στη ζωή της ο παιδικός της έρωτας, ο Ράιαν, που έχει μείνει άνεργος. Τότε η Φίξι, που δεν ήθελε τίποτα για τον εαυτό της, ζητάει από τον Σεμπ να του δώσει μια δουλειά. Τώρα, λοιπόν, είναι πάτσι, αλλά σε λίγο πάλι κάτι συμβαίνει κι ο ένας χρωστάει χάρη στον άλλο, και πάει λέγοντας. Πώς θα τελειώσει, άραγε, όλο αυτό;

Μια απολαυστική ιστορία για μια περίπλοκη οικογένεια, για έναν άντρα που ίσως να είναι ο ιδανικός και για ένα κορίτσι που έχει μανία να διορθώνει τα πάντα αλλά… δυσκολεύεται να διορθώσει τη δική της ζωή.

Ήταν το πρώτο βιβλίο της Κινσέλα που διάβασα. Το τελείωσα γρήγορα και πήρα αμέσως κι άλλο δικό της!

Το "Σου χρωστάω χαρη" αφηγείται μια σχεδόν καθημερινή ιστορία. Και λέω σχεδόν γιατί δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που "θα βουτούσαν" για να σώσουν έναν υπολογιστή, την ώρα που καταρρέει το ταβάνι από πάνω του. Και μάλιστα για έναν υπολογιστή που δεν τους ανήκει καν.

Η ιστορία της Φίξι (εδώ ας θυμηθούμε τα ομιλούντα ονόματα που μαθαίναμε στο σχολείο) είναι η ιστορία μιας κοπέλας που ήθελε να διορθώνει τα πάντα: από το στραβό κάδρο στον τοίχο μέχρι την οικονομική κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος της φέρεται απαίσια. Μέχρι που θα 'ρθει στη ζωή της ο άνθρωπος, που θα της μάθει ότι, το να αγαπάς κάποιον, δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνεις τον εαυτό σου.

Συγκεκριμένα, το μότο της Φίξι είναι "πάνω απ' όλα η οικογένεια". Αυτό της είχε μάθει ο πατέρας της. Κάπου όμως στην προσπάθειά της να το τηρήσει, το παράκανε. Μέχρι που κάποιος της είπε ότι 

👉"αγάπη δε σημαίνει να γίνεσαι χαλάκι να σε πατάνε. Η αγάπη μπορεί να είναι σκληρή. Καμιά φορά η αγάπη πρέπει να είναι σκληρή" κι ότι πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται λιγότερο τι χρωστάει στους άλλους και περισσότερο τι χρωστάει στον εαυτό της.

Κι έτσι, μετά από διάφορες περιπέτειες, η Φίξι άρχισε να εφαρμόζει το ρητό που της είπε η αδελφή της: 

👉"Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος. Αν θες να πας μακριά, πήγαινε με άλλους". 

Συνέχισε να έχει πάνω απ' όλα την οικογένεια, την οποία όμως άρχισε να βλέπει διαφορετικά, συμπεριλαμβάνοντας πέραν από τους συγγενείς εξ αίματος, ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόταν την αφοσίωση, τη φιλία και τον σεβασμό. Έμαθε, ακόμη, ότι 

👉 ''το να αποτυγχάνεις, δεν σημαίνει ότι εσύ είσαι αποτυχία, σημαίνει απλώς ότι είσαι άνθρωπος''.

Ομολογώ ότι η συμπεριφορά του Ράιαν απέναντι στη Φίξι ήταν αναμενόμενη. Όσο αισιόδοξος κι αν είναι κάποιος για την αλλαγή ενός ανθρώπου, τόσο μεγάλη στροφή, δεν γίνεται (δε θα μπω σε λεπτομέρειες για ν' αποφύγω το spoil). Επίσης, αγάπησα την καλύτερη φίλη της Φίξι, τη Χάνα, η ακραία τελειομανία και οργανωτικότητα της οποίας, μολονότι αστεία, χτυπάει καμπανάκι σε πολλούς (πολλά καμπανάκια, όσα οι λίστες της).

Μια ιστορία που θα μπορούσε να ανήκει στον καθένα (αν εξαιρέσουμε τη βουτιά), με οικογενειακούς καβγάδες, με ανθρώπους που τους ενδιαφέρει μόνο η εικόνα τους, με ανθρώπους που θα εκμεταλλευτούν τα συναισθήματα άλλων για να ανέλθουν επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά. Αλλά και μια ιστορία, όπου ένα ταβάνι που καταρρέει, οδηγεί σε μια γνωριμία κι έπειτα έναν μεγάλο έρωτα. Έναν έρωτα που θα διδάξει πολλά στους εμπλεκόμενους, όπως την ανάγκη να ξεπεράσουμε την απώλεια αγαπημένων προσώπων και να πάμε παρακάτω, την απόρριψη, την απογοήτευση για τη διάψευση προσδοκιών και τη μη επίτευξη κάποιων στόχων. Κι όλα αυτά, δοσμένα με πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αρκετό αυτοσαρκασμό και πολύ χιούμορ!