Βιβλιοκριτική | Μαρία Τζιρίτα - Αν δεν υπήρχε αύριο | Νινέτα Πλυτά

Οπισθόφυλλο: Η Κατερίνα μένει μόνη με δύο παιδιά, όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει για μια άλλη γυναίκα, έπειτα από είκοσι χρόνια γάμου. Ο Γιάννης, πλούσιος και όμορφος στα σαράντα πέντε του χρόνια, δεν έχει γνωρίσει ποτέ την αγάπη. Ο Μιχάλης, φιλοχρήματος και αγχώδης σε όλη του τη ζωή, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Η Μαριλένα, μια εικοσιδυάχρονη κοπέλα, περιμένει τον άντρα των ονείρων της για να ξεφύγει από την καταπιεστική οικογένειά της. 

Την 1η Απριλίου 2009 αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι εγκλωβίζονται στα χαλάσματα του κτιρίου μιας αμερικανικής τράπεζας ύστερα από βομβιστική επίθεση. Μαζί τους κι ένας μυστηριώδης άντρας, ο οποίος, λίγο πριν ξεψυχήσει, τους εξομολογείται ένα τραγικό όσο και απίστευτο μυστικό. Για να τους βοηθήσει να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους; Για να τους παρηγορήσει; Ή μήπως για να τους δώσει μια τελευταία ευκαιρία να βρουν την προσωπική τους ευτυχία; Κανείς δε θα μάθει ποτέ… 

Αυτό το μυστικό όμως, που τους δένει με έναν όρκο σιωπής, τους αναγκάζει να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι και να προσπαθήσουν να βρουν την ευτυχία, ακόμα κι αν γι’ αυτούς αλλά και για ολόκληρη τη Γη δεν υπάρχει αύριο…

4 άνθρωποι, 1 βομβιστική επίθεση και 1 μυστικό που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή.

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές γίνονται μάρτυρες μιας περίεργης και ιδιαίτερα τρομακτικής εξομολόγησης ενός ετοιμοθάνατου. Παρόλο που τους δένει ένας όρκος σιωπής, δεν παύουν να αναρωτιούνται για την αλήθεια των όσων τους εξιστόρησε, τα οποία τους οδηγούν να κάνουν κάτι που μέχρι πρότινος δεν τους περνούσε απ' το μυαλό: να ζήσουν.

Η ιστορία θίγει διάφορα ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο μεταξύ των οποίων τα λεφτά, η πίστη στον Θεό και η αξιοπρέπεια στις ανθρώπινες σχέσεις.

Αυτό που με σόκαρε περισσότερο στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι η συνειδητοποίηση των προβλημάτων υγείας που μπορεί να προκαλέσει το άγχος. Παρόλο που είναι γνωστές οι αρνητικές του συνέπειες και, ανεξαρτήτως αν ευσταθεί επιστημονικά η πρόκληση καρκίνου του πνεύμονα από χρόνιο άγχος, η ιδέα και μόνο με ταρακούνησε αρκετά. Όπως λέει σε κάποιο σημείο και ο Μιχάλης:
👉Σκέφτηκα πως τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ίδια μας τη ζωή. Γιατί τη θεωρούμε δεδομένη και συνεχώς ζητάμε όλο και περισσότερα; Κι όταν καταφέρνουμε να τα αποκτήσουμε, πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Κρατάμε κακία σε ανθρώπους που αγαπάμε κι αφήνουμε τη ζωή να περνάει σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά μας και να χάνεται. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ αποφάσισα να την κλείσω πια τη χούφτα μου!

Μία ιστορία - κίνητρο που μας θυμίζει ότι ο χρόνος μας κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ότι οφείλουμε στους εαυτούς μας να τον αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, δοκιμάζοντας καινούρια πράγματα, αφήνοντας πίσω θυμούς και παρεξηγήσεις, δίνοντας ευκαιρίες σε ανθρώπους που με μια πρώτη ματιά μοιάζουν τελείως διαφορετικοί από εμάς. Με λίγα λόγια, ζώντας τη ζωή σαν να μην υπήρχε αύριο.

Κάποιος (ακόμη κι εγώ) μπορεί να πει "ωραία τα λες αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια". Τότε θα έχει συμφωνήσει με κάποια λόγια της Κατερίνας, η οποία λέει χαρακτηριστικά:
👉 Θα δεις πόσο γρήγορα θα μας παρασύρει η ζωή στους δικούς της ρυθμούς και θ' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν πρώτα. Με το μυαλό κι όχι με την καρδιά.
Σας καλώ, λοιπόν, (κι εμένα μαζί) να προσπαθήσουμε να αντισταθούμε στους ρυθμούς της ζωής που σίγουρα θα επιδιώξουν να μας παρασύρουν. Να μην περιμένουμε την εκάστοτε "βομβιστική επίθεση" αλλά ν' αφήνουμε πιο συχνά την καρδιά να αναλαμβάνει τα ηνία. Άλλωστε νομίζω πως όλοι θα συμφωνούσαμε σε ένα πράγμα: πήξαμε στα μυαλά!

Άλλα αποσπάσματα που ξεχώρισα:
👉 Γιατί όταν μας απορρίπτει ένας άνθρωπος γκρεμιζόμαστε και νιώθουμε πως δεν αξίζουμε τίποτα; Γιατί πραγματικά δεν αξίζουμε, γι' αυτό. Γιατί δεν έχουμε δώσει αξία στον εαυτό μας, δική μας αξία, κι αναρωτιόμαστε από αυτήν που εκείνος μας δίνει. Κι όταν εκείνος φύγει, την παίρνει μαζί του. Κι εμείς μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Άλλοτε με αξιοπρέπεια κι άλλοτε όχι.
👉 Είχε καταλάβει πλέον πως τα χρήματα όχι απλώς δεν μπορούν να την αγοράσουν (την ευτυχία) αλλά ούτε να τη διατηρήσουν.
Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν η απόκτηση του χρήματος σου έχει γίνει εμμονή ιδέα; Σε όλη αυτή τη διαδρομή, που ποτέ δεν έχει τέλος, γιατί όσο περισσότερα αποκτάς τόσο περισσότερα ζητάς, ζεις με το άγχος, τη στενοχώρια, την αγωνία. Ακόμα κι αν φτάσεις κάποτε στο σημείο που θες και κοιτάξεις πίσω, θα διαπιστώσεις χρόνια χαμένα στο <<αχ>> Ναι το <<γιατί>>. Ευτυχία,  πάντως, δε θα δεις ποτέ.