Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά
Τα Στέκια
του Νίκου Τριανταφυλλίδη
Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού
Πριν από λίγο τελείωσα την παρακολούθηση του τελευταίου επεισοδίου της εκπομπής του Νίκου Τριανταφυλλίδη Τα Στέκια - Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού. Επεισόδιο που μιλούσε για τον ίδιο το σκηνοθέτη, το Νίκο Τριανταφυλλίδη που μας άφησε νωρίς.
Και ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τα Στέκια, και για όλα αυτά που σημαίνουν και σήμαιναν για μένα. Μέσα απ΄τη σειρά αυτή,που αποτελεί μια σπάνια ηθογραφία, πράγματι υπάρχει η ιδιαίτερη ματιά του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ματιά που διατηρήθηκε στη σειρά και μετά το θανάτό του. Το θάνατό τους, όχι τον χαμό του, γιατί τέτοιοι άνθρωποι, - ένας στο εκατομμύριο γεννιέται όπως ειπώθηκε, αλλά - δεν χάνονται ποτέ.
Και πράγματι, και σ΄αυτό το επεισόδιο, είδα να διατηρείται μέσα απ΄τις συνάφειες, απ΄τους ανθρώπους που μίλησαν, απ΄το γύρισμα των σκηνών, τα πλάνα, αυτή η ιδιαίτερη ποιότητα των ανθρώπων. Του Νίκου Τριανταφυλλίδη και των συνεργατών του, των ανθρώπων που τον συναναστράφηκαν, και αυτών που τη συνέχισαν τη σειρά, δηλαδή της Μαρίνας Δανέζη και της ομάδας της παλιάς και της καινούργιας. Και όχι μόνο. Είδα να διατηρείται η σπάνια ποιότητα που διέκρινε ό,τι άφηνε το αποτύπωμά του ο Νίκος Τριανταφυλλίδης.
Αυτή η ιδιαίτερη αύρα των πραγμάτων. Αυτή που υπάρχει και στις ταινίες του. Και στα βουβά πλάνα που κοιτάει το φακό και νομίζεις ότι το βλέμμα του θα τρυπήσει την οθόνη. Αυτή που υπήρχε στο αφιέρωμα για τις ταινίες στο Γκαγκάριν, στο ίδιο το Γκαγκάριν, στο πάνω μπαρ, στις σκάλες, στα βιβλία έξω, στους ανθρώπους που συνάντησα εκεί. Στην αύρα των συναυλιών, στο vibe του κόσμου, στον τρόπο που στριμωχνόταν άναρχα αλλά τόσο ευγενικά και με εσωτερική τάξη στα σκαλιά του, με σεβασμό τους καλλιτέχνες και στον καθένα.
Και σκέφτομαι τώρα δεν με πειράζει που δεν τον γνώρισα όσο ζούσε, γιατί η αύρα του είναι σε όλα όσα γνώρισα από κείνον. Δε με πειράζει γιατί στο σαλόνι μου, όταν έβλεπα τους Αισθηματίες κι έλιωνα, ήταν κι αυτός εδώ. Και όλα τα Στέκια που είδα με γέμισαν ενδιαφέρον να τα γνωρίσω κι αυτά, και έκανα μικρά ταξίδια μέσα στην πόλη, χάρη στα Στέκια, αφού σημείωνα που είναι εκείνο το ουζερί, το μπαρ, το ψαράδικο, το καφενείο... Δεν με πειράζει γιατί από κείνον γνώρισα το AuRevoir της εφηβείας μου ξανά και οι άνθρωποι κι εκεί είναι πασπασλισμένοι μ΄αυτή την αύρα. Και λίγο μετά τους Αισθηματίες, γνώρισα σπουδαίους μουσικούς όπως το Νίκο Τατασόπουλο. Κι αυτό στο Νίκο, Τριανταφυλλίδη, το χρωστάω.
Κι αν έχω αυτή τη βαθιά θλίψη των Στεκιών, της εκπομπής, ως άνθρωπος, τώρα δε με νοιάζει. Γιατί αυτά υπάρχουν. Τα Στέκια, με το αποτύπωμα του δημιουργού, των συνεχιστών και των ανθρώπων τους, θα είναι μια σπουδαία συμβολή, αυθεντική, τίμια και ατόφια, άφθαρτη, στη χρονοκάψουλα της Ιστορίας.
Τώρα που όλα στένεψαν, λιγόστεψαν, μηχανοποιήθηκαν και απομονώθηκαν, η πανδημία της Τέχνης που αναδεικνύει το απλό κι αυθεντικό πρόσωπο του κατατρεγμένου,του καταφρονεμένου, του έξω απ΄την κορρεκτίλα και τα κλισέ, θα μείνει για πάντα εδώ. Κι έτσι θα μας ακολουθεί, ως πλοηγός της καλυτέρευσής μας, της εξύψωσής μας ως ανθρώπων, μπας και καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτή την αύρα κι ύστερα να φύγουμε κι εμείς.
Να μπούμε μέσα στα Στέκια και να μείνουμε. Αληθινά τρελοί κι αδέσποτοι, παρόλη την αγάπη. Κυρίως χάρη σ΄αυτήν.
Στα Στέκια, που ευτυχώς, δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Τα Στέκια - Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού,
16 Δημοσιογράφοι, Ερευνητές, Σύμβουλοι Επεισοδίων.
To τραγούδι των τίτλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου