The strangest life I’ve ever known | Μαρία Βασιλάκη

Πάει καιρός που συναντηθήκαμε
Εγώ κι εσύ, οι λέξεις μου
Μου λείψατε. Έτσι πώς αναπηδάτε προς κάθε κατεύθυνση
Πώς μεταδίδετε κάθε συναίσθημα
Γοητευτικές αλλά και δύσκολες
Με βάρος
Με δύναμη
και οι σιωπές βέβαια, βαρύγδουπες
χάθηκα γιατί έψαχνα
έψαχνα μέσα μου να βρω τις απαντήσεις
Για το χάος μέσα μου
συζήτησα
Μα με μένα
Δεν το έγραψα
Το ένιωσα
Με πόνεσε πολύ η αναμέτρηση με την αλήθεια
αλλά με λύτρωσε κιόλας
Να είσαι αληθινός πάντα να λες την αλήθεια σε σένα
Για ότι κάνεις
ότι είσαι
Οι συνήθειες σου σε κάνουν αυτόν που είσαι
Με αγκαλιάζω
Με συναντώ
Με προσέχω
αξίζω
αξίζω
αξίζω
ηρεμία, γαλήνη, σύννεφα μα και φως
αγάπη, άνθρωποι όμορφοι, ευχές, όνειρα
ελπίδες.
ίαση
Θεραπεία
νίκη
νίκησε το φόβο
Στο μυαλό σου είναι
ζήσε όπως θες
απλά ζήσε.
Και κοιμήθηκε. Και γαλήνευσε. Και έγινε πια “αυτή”
ευαίσθητη, τρυφερή, ρομαντική, ευφυής, γαλήνια, στοργική, ευέλικτη, επίμονη, ιδιαίτερη, προσγειωμένη, θαρραλέα
έμαθε πια ποια στ' αλήθεια είναι
έμαθε να είναι βασίλισσα στο παραμύθι της
όχι κομπάρσος
παραδέχτηκε στον εαυτό της τα ελαττώματα της
πεισματάρα, εγωίστρια, αλαζονική, αντικοινωνική σε περιπτώσεις, οξύθυμη
όλα της τα αναγνώρισε
Τα φύλαξε και τα άσχημα, της χρειάζονταν
Δεν τα πάλευε
έσμιξε μαζί τους
Τι ωραία που ήταν η ζωή
Η πιο παράξενη ζωή που ξέρω
Που θα μάθω και θα ανακαλύψω ποτέ
Μα και η πιο μυστήρια και γοητευτική
εμπρός έλα να βυθιστούμε στο άγνωστο
όλα είναι σπασμένα και χορεύουν
όλα είναι σπασμένα
μα είμαστε εμείς
εδώ, τώρα.
Σε αυτό το ταξίδι σε αυτή τη ζωή.