Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά; | Ανθή Θεοχάρη

Λοιπόν για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα.

Δεν υπάρχουν παιδιά άρρωστα,
δεν υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες,
δεν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου θεού,
δεν υπάρχουν καν παιδιά που θέλουν να τα κοιτάξετε με κάποια περισσή συμπόνια,
όχι δεν υπάρχουν.

Ξέρετε τι υπάρχει;

Υπάρχει ένα πλήθος που φυτοζωεί παράλληλα αλλά και ανάμεσα σε παιδιά που γίνονται ενήλικες, που στην πλάτη τους κουβαλούν όλες μα όλες τις παχουλές αδιαφορίες και δυσφορίες του.

Αυτού του πλήθους που κουνάει το χέρι,
που δείχνει το χέρι,
που αγνοεί επιδεικτικά,
που βοηθάει τάχα μου δήθεν έτσι για την καλή πράξη της ημέρας.
ένα πλήθος κοιμισμένο με μια ασφυκτική άγνοια,
με μια έπαρση ναρκισσισμού,
με μια αλαζονεία αδιαφορίας.

Ψιθυρίζουν λέγοντας υπάρχουν και αυτά τα παιδιά, κρίμα,
λυπάμαι λένε και τρέχουν με την πλάτη γυρισμένη στην αλήθεια την δική τους αλλά και των παιδιών.

Χαμένοι σε μια κοιμισμένη, νυσταγμένη νωθρή καθημερινότητα.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι να τους μοιάζουν αυτά τα παιδιά, αν όχι δεν τους αφορά, αν τύχει και τους αφορά αν δηλαδή τα γεννήσει βγάζουν μια οργή, μια θλίψη ένα σάπισμα στη φωνή και στην δράση.

Ένα στόμα ανοιχτό που από μέσα βγαίνει με ευκολία η λεηλασία.
μεταμφιεσμένη σε απελπισία.

Να μην ρωτάτε ρε καν ,
να μην κοιτάτε με αυτό το βλέμμα της λύπης
της ψευτιάς.

Τα βλέμματα αυτά αγγίζουν τις πληγές που εσείς τους γεννησατε.

Μην προσπαθήσετε να τις επουλωσετε με την χυδαία γλώσσα σας.