Όσα σπίτια και να γυρίσω, όποια πολυτέλεια και να διαθέτει, όποιο και αγαπημένο πρόσωπο και να ζει μέσα στο αυτό το νέο σπίτι, για μένα ένα είναι το σπίτι μου. Το πατρικό μου, το δωμάτιο μου με ένα παράθυρο μονό στον ακάλυπτο. Δροσερό το καλοκαίρι, ζεστό τον χειμώνα. Χωμένο στον λαβύρινθο των ακαλύπτων, κάτω από 4 ορόφους, πάνω από ένα υπόγειο γεμάτο φάκες για ποντίκια.
 |
| Brassaï, Le miroir de la salle de bains, 1944 |
Και πάντα νιώθω τρομερή νοσταλγία όταν επιστρέφω το πατρικό μου. Σαν να μπαίνω σε ένα μέρος όπου δικαιούμαι την ασφάλεια του κόσμου, τη ξεκούραση από τον χρόνο.
Και δεν ήταν καθόλου ο παράδεισος σε αυτό το σπίτι, αλλά ήταν το σπίτι μου, το σπίτι μας. Τα σπίτια είναι οι τοίχοι, αυτό καθεαυτό το αντικείμο, το απτό που γίνεται κάτι σαν αφηρημένη έννοια χωρίς καν να το μπλέξεις με αρτηρίες με αίμα. Το τούβλο, η πόρτα που κλείνει, το κρεβάτι, το πάπλωμα, η δροσιά και υγρασία των ξύλων.
Θα το έπαιρνα μαζί μου μετά θάνατον αυτό το σπίτι, το κουτί αυτό να μείνω. Νομίζω δηλαδή πως όντως υπάρχει κάπου και με περιμένει.
Πηγή: Sifiniera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου