Αλατόνερο | Σοφία Σταθάκη

Σε κοιτάζω και ζωγραφίζω την εικόνα του Χριστού
γίνομαι άγαλμα αρχαίο και με πλάθουνε τα χέρια σου.

Αγκάλιασέ με λίγο ακόμα κι ας ξεριζωθώ
μέχρι να φύγει η άνοιξη
σε χώμα νεκρικό
ας ξεψυχήσω.

Θα παραλύσουνε οι κόρες των ματιών μου
οι πνεύμονές μου θα γεμίσουν αλατόνερο
τα βλέμματα θ' αλλάξουν όψη
όπως αλλάζει ένα ποίημα με μια λέξη.

Οι δείκτες σου αγγίζουν ορίζοντα
πιέζει ο χρόνος την καρωτίδα μου.
Οι δείκτες σου όλο κάναν φασαρία
να κοιμηθώ ένα λεπτό δε με αφήσαν.

Έτσι τα πράγματα αλλάζουν
με μια προσθήκη ή μια αφαίρεση.