Edito #7 | Έρωτας στην καραντίνα | Μαριλένα Κολλάρου

Ο έρωτας  στην καραντίνα. Δεν ξεγελά νόμους. Υποχωρήσεις μόνο για βασικές ανάγκες . Ένα για τον γιατρό, δύο για super market, έξι για σωματική άθληση. Εγώ,  κύριε Καραντίνε μου, με τα πρησμένα μάτια και τα ξεραμένα χείλη που στέλνω μήνυμα; Εγώ, που θέλω να αγγίξω. Γιατί είμαι μόνο 23 χρονών.

            Πρέπει να φιλήσω κάποιον. Είναι μεγάλη ανάγκη. Μας χωρίζει η οργή της φύσης, αμέτρητα νεκρά σώματα κάτω από τη γη, τα οποία σκέπασαν με τσιμέντο. Εγώ νιώθω τελευταία λίγο ερωτευμένη, μα σε ποιον να το πω; Αισθάνομαι ότι είναι ντροπή. Γύρω μου, οι λαοί πεθαίνουν σε ασθενικές βιντεοκλήσεις και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αεροπλάνα με μάσκες κατάσχονται, στήνονται αόρατες γυάλες και κολυμπάμε  σε ένα ενυδρείο χωρίς φίλτρα. Οι αυθόρμητες πράξεις καλύτερα να αποφεύγονται, γιατί ατομική ευθύνη, γιατί κάποιοι άλλοι, γιατί ίσως λίγο κι εμείς, γιατί κίνδυνος. «Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;» συνήθιζα να λέω χιουμοριστικά, μιμούμενη wanna be desperate housewifes. Τα παιδιά, πώς θα γίνονται πια τα παιδιά τηρώντας δύο μέτρα απόσταση ανάμεσα μας; Δεν αρκεί το χάσμα στις ψυχές, δεν μπορούμε πια ούτε τα σώματα να κατευνάσουμε.

            Κλεισμένοι σε σπίτια με τη ζωή που μας έτυχε. Καθένας με τη μοναξιά του.  Με δήθεν συγγενείς κι οικογένειες, με δήθεν ασφάλεια κι οχτώ πακέτα μακαρόνια, τα οποία θέλω να βράσω και να δέσω σαν θηλιά γύρω από τον λαιμό μου. Μονάχα τότε θα χορτάσω, όχι δεν πεινάω, δεν θα ξαναπεινάσω ποτέ. Είμαι η γενιά της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων, του Grexit, του δημοψηφίσματος,  των capital controls, της ανεργίας, των κορνιζαρισμένων πτυχίων, του αντικαπνιστικού νόμου, του coronavirus, της ατομικής ευθύνης, του νόμιμου εγκλεισμού, του 13033 του μετακίνηση 6 ΚΟΛΛΑΡΟΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΑ.

            Εκτός από τον σοβαρότατο coronavirus, συμβαίνει επίσης κι η άλωση της αυτοκυριαρχίας. Κάτω από το πέπλο της ατομικής ευθύνης κρύβονται τα αγαπημένα μου ρήματα: ονειρεύομαι, θέλω, λαχταρώ. Εάν κάποιος τολμήσει να θελήσει, ευθύς του απαντούν «Σώπα εσύ, έχεις υγεία», «Σώπα έχεις και σπίτι κι ένα πιάτο φαγητό». Φυσικά αυτά υπεραρκούν, εάν είσαι σκύλος. Κατάντησα να ντρέπομαι γιατί λαχταρώ να περπατήσω ξυπόλητη στην έρημο, για να βεβαιωθώ ότι καίει. Θέλω να καθίσω κάτω από την αμυγδαλιά διαβάζοντας ένα βιβλίο που μιλά για πανδημίες κι απαγορευμένους έρωτες χωρίς να το ζω. Λαχταρώ να αγγίξω τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα, γιατί έχω ξεχάσει την όψη του, έχω ξεχάσει τη μυρωδιά του, έχω ξεχάσει πως κοιμάται τα βράδια, πως ανασαίνει, πως θυμώνει, πως φιλά.

Εγώ

με τα πρησμένα μάτια και τα ξεραμένα χείλη,

που είμαι μόνο 23

κι έτυχε να ερωτευτώ,

ποιο νούμερο στέλνω;

Μαριλένα Κολλάρου