Ζω σε μία κοινωνία
όπου η ψυχανάλυση
είναι προτιμότερη
από την επικοινωνία.
Όλοι προτιμούν το κοινωνικό τους προσωπείο
κι άμα δεν το φοράς σε λένε τρελό ή καταθλιπτικό.
Ίσως ανώριμο, ή ελαττωματικό
γενικά σε κρίνουν.
Αποφασίζουν τι είσαι και το διαδίδουν
όσο μπορούν.
Εκείνοι ευτυχώς είναι υγιείς. Κατασταλαγμένοι
στρωμένα όνειρα και στόχους έχουν
μια Αθήνα να τους περιμένει
ίσως μία καριέρα στο εξωτερικό
μα πάνω απ' όλα είναι σοβαροί και μετρημένοι στριμωγμένοι άνετα στα φυσιολογικά πλαίσια του κοινωνικού καλουπιού...
Στους φίλους τους τι να πουν
τι να πουν με τους φίλους τους
φίλοι είναι η παρέα τους
λίγο κρασί, λίγο φαγητό και η φωτογραφία τους
τραβηγμένη, γυαλισμένη και ραμμένη
από το καλό προφίλ, αλλιώς μπάζει
κι άμα μπάζουνε κι οι φίλοι τους, τους διώχνουν
κι αν δεν είναι σοβαροί και μετρημένοι σαν κι εκείνους τους κουράζουν.
Αχ βάζω τα νεύρα μου στις τσέπες μου
τη φούρια μου στην τσάντα μου
το ντέρτι στο ποτήρι μου
τις σκέψεις στο τασάκι μου
καπνίζω λαίμαργα, αμήχανα
παίρνω ταξί και φεύγω.
Θα προχωράω μέχρι να φτάσω
κι αν κουραστώ να νιώθω κουρασμένη
θ' αποδράσω.
Θά' χω μαζί μου ένα αδέσποτο και καραμέλες φράουλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου