Ανοιχτοί λογαριασμοί | Έλλη Πράντζου

Καθώς μετρούσα τα έσοδά μου
σε συναισθήματα
έμεινα ταπί από λεφτά.
Τώρα ο κόσμος με θεωρεί αποτυχημένη
κι εγώ φοβάμαι
μήπως οι άδειες μου τσέπες
διώξουν κάποτε τα συναισθήματα
απ' το παράθυρο.
Για δες πού έχουμε φτάσει.
Δίνουμε και παίρνουμε καρδιές
για να επιβιώσει το μέσα μας
μα δεν έχουμε φράγκο
για να κρατηθούμε στη ζωή.
Μέχρι που καταλήγουν οι καρδιές
να μας φαίνονται άχρηστες.
Μέχρι που καταλήγει το συναίσθημα
να μη μας αρκεί.
Μέχρι που καταλήγουν να νιώθουν μισοί
οι ολόκληροι
και παντοκράτορες οι λίγοι.
Μέχρι που κι οι έρωτες ακόμη
πέφτουν ηρωικά
στον βωμό της προσφοράς και της ζήτησης.
Μα όχι του εαυτού μας,
μην μπερδεύεσαι.
Των τραπεζικών μας λογαριασμών.
Τέτοιους λογαριασμούς
έχουμε σήμερα, βλέπεις,
μεταξύ μας ανοιχτούς.
Έτσι λογαριαζόμαστε πλέον.
Με νούμερα
αντί για τολμηρές διεκιδικήσεις
μπαρουτιασμένων ψυχών.
Έτσι λογαριαζόμαστε πλέον.
Κάποιοι έχουν ξέφτια σε άδειες τσέπες,
κάποιοι ξέφτια σε άδειες ψυχές.
Μα πάντα νικούν οι δεύτεροι.
Γιατί πάντα νικούν οι δεύτεροι;
Γιατί;