Πουκαμισώμα | Σταμάτης Παρασκευάς

©Ειρήνη Μολυνδρή

[η φίλη μου, Ειρήνη Μολυνδρή, ζωγράφισε την εν λόγω εικόνα κι εγώ έγραψα ένα κείμενο γι' αυτήν. Ή ανάποδα. Ή παράλληλα. Ή δεν έχει σημασία, γιατί "ούτε αναγνωρίζω καλά καλά" και "τα πράγματα ισχύουν μόνο τη στιγμή που τα ορίζουμε ως τέτοια"]

Σε κάθε τραύμα και πληγή μου

κουμπώνονται κατά λάθος

κάπου κάπου κάποια κουμπιά

του πουκάμισού μου.

Κι όταν γδύνομαι μες στο ημίφως του δωματίου, γδέρνονται

λίγο λίγο κι οι πληγές

και αργούν να επουλωθούν.

Και μες στο ημίφως, μη θαρρείς, δεν ξέρω

πολλές φορές

αυτή η υγρασία στο σώμα

τι είναι τελικά, δάκρυα ή αίμα ή προσπερματικά.

Ούτε αναγνωρίζω καλά καλά αυτό που λέω πόνο,

αν είναι φόβος ή αγάπη με ξέφτια ή

ποιο είναι το δέρμα μου και ποιο το πουκάμισό μου.

Συχνά πυκνά, ας το θυμόμαστε,

πώς τα πράγματα ισχύουν

μόνο τη στιγμή που τα ορίζουμε ως τέτοια:

άλλο το σώμα στο φωτεινό δρόμο του πρωϊού

κι άλλο στο ημίφως της έκδυσης και των κουμπιών,

άλλο το νοιαγμένο

κι άλλο αυτό

που λογίζεται

για δικό μου.