Λίγο πριν εμφανιστεί για τα καλά το καλοκαίρι μετά Βαΐων και κλάδων, ρίχνει πού και πού κάτι ψιλόβροχα λες και κάνει ειδική τελετή αποχαιρετισμού η άνοιξη στους προηγούμενους μήνες. Κι έτσι όπως αράζουμε στην πλατεία εμείς, τα αναμμένα τσιγάρα στα δάχτυλα, οι γόπες στα πεζούλια που 'χουμε το νου μας να μαζέψουμε μετά και κάνα-δυο μπουκάλια ρετσίνα παραδίπλα, πιτσιλάνε τα μέτωπά μας οι σταγόνες. Ψιλές κι αναποφασιστες πότε δυναμώνουν πότε κοπαζουν μην ξέροντας αν θέλουν ή όχι να γίνουν δυνατή βροχή.
Κάπου ανάμεσά τους πετάμε και κανένα σ' αγαπάω, σε θέλω, μου' λειψες, σε σκεφτόμουν ανάλογα τη φάση μας. Δε μας κάνει καρδιά να σηκωθούμε να μη βραχούμε, να μη βραχούνε τα χαρτάκια και δε στρίβονται μετά τα στριφτά, να μη γίνουν χάλια τα άσπρα μας παπούτσια. Το γουστάρουμε αυτό το τσικ τσικ τσικ των αναποφάσιστων σταγόνων, έχει μια αισθαντικοτητα, μια γαλήνη και μια μελαγχολία γλυκιά σαν τις αναποφάσιστες υπάρξεις μας. Σαν να τα λέμε νοερά με τη σχεδόν βροχή μια ατενίζουμε μπροστά μια αναλύουμε τα μέσα μας φωναχτά, μια χαζεύουμε εκείνα τα μάτια δίπλα μας.
Κάπου στην τάδε γουλιά αφού έχουμε χάσει το μέτρημα θα μας πιάσει κατουρημα και θα ταραχτει για λίγο η αλητικα λογοτεχνική ατμόσφαιρα μέχρι να παραβιασουμε κάποιο σκοτάδι για να ξαλαφρωσουμε πίσω από κανένα θάμνο, πίσω από κανένα δέντρο ή στη χειρότερη πισω από κάποιο ανυποψίαστο αμάξι. Ντροπή. Αλλά τι να κάνεις... Θα μπορούσες να χτυπήσεις το κουδούνι του ξένου να του πεις "κατουριέμαι"; Ή θα γυρνούσες σπίτι από τόσο νωρίς (ούτε 3 δεν πήγε η ώρα!);
Οι γάτες αμέριμνες τριγυρνάνε μασουλωντας πατατάκια απ' το έδαφος, ξέρεις, αυτά που συνοδεύουν τις μπιρες και ταΐζουν ενίοτε τα αδεσποτακια της γειτονιάς.
Ε, κι αν βγει τώρα και κανένας στα μπαλκόνια να μας φωνάξει "ησυχία!" συγγνώμη εκ των προτέρων αλλά είναι ενοχλητική η εφηβεία. Ειδικα όταν κρατάει μια ζωή... Αχ, αυτές οι πλατείες λίγο πριν πατήσει το πόδι του το καλοκαίρι...τι μυστικά φύλαξαν μέχρι να τα ξεπλυνουν οι αναποφάσιστες ψιχάλες...!
Φωτογραφία Έλλη Πράντζου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου