Φοβού | Μελίνα Πάσχου

Ξάπλωσες στο κρεβάτι σου · άλλη μια μέρα
κούραση, τρεχάλα, ζήσε για να δουλεύεις
- εμένα που δούλευα για να ζω, ζήλια του,
με χλεύαζες –
πάνω στο ροζ σου σύννεφο και τα πολυκαιρισμένα σεντόνια
νιώθεις άτρωτος.
Από τη μία, καλά κάνεις.
Βλέπει όμως από τη γωνιά το άγαλμα το πετρωμένο
με τα δυο τα φίδια που το τυλίξαν
και σου τυλίξαν τα μάτια και την καρδιά.

Εσύ δε βλέπεις. Και το χειρότερο;
Δε σκέφτεσαι.

Δεν τολμάς να σκεφτείς, κρύβεσαι καλά από το ξεροβόρι
του εφιάλτη.
Του εφιάλτη που έρχεται τις νύχτες και κουρνιάζει
σε μυαλά.
Είναι σκούρος μοβ κι όλο κλαίει, κι όλο ρωτάει
γιατί; Γιατί μου το έκανες αυτό; Σε αγκαλιάζει
να μη σε χάσει.
Διώξε τον, θα ξαναγυρίσει.
Γιατί είναι οι ψυχές που σου δόθηκαν και τις ξεφτίλισες·
είναι τα συναισθήματα που σου δωρίστηκαν
και τα έλιωσε την επομένη κάποιο σκουπιδιάρικο,
οι πίστες των ανθρώπων που ξεπούλησες
για τη δική σου βολή και μόνο,
οι συγγνώμες που δεν έδωσες
και τώρα σε τραβάνε πιότερο.

Είναι ο φόβος που τον γελάς στα μούτρα.

Κι όσο γερνάς, τόσο θεριεύει ο εφιάλτης,
τόσο βαραίνουν οι συγγνώμες,
χάνεται το χαμόγελο και ξαφνικά
θες να φωνάξεις.

Συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ.
Κι οι ψυχές δε θα σε ακούσουν,
ήδη αυτός που τις αγάπησε θα τις θάβει
με διάφανα δάκρυα
μαχαίρια στα κορμιά των δολοφόνων τους.