Όπιο ο χρόνος, εκείνου
με πλημμυριστές τις σκέψεις.
Παράσιτο που κατοικεί και πλάθει
στενόχωρο λιμάνι, να αγκυροβολήσει
μάταιος στοχασμός.
Εγώ συμβαίνω εκεί ανάμεσα.
Υποκρίνομαι έναν ήλιο, γνωστικό,
που τη ζωή του λιώνει στο σανίδι.
Τη δύση μου, την πεπρωμένη,
αρνούμαι, και ας είναι η μόνη
σίγουρη στιγμή που θα ανταμώσω αλήθεια.
Σφάλμα του πλάστη η λογική,
συνένοχη ψευδαίσθηση της λευτεριάς.
Φυτά που ανθίζουν σκόπιμα μέχρι
το άσπρο ταβάνι.
Ριγμένοι , ελπιδοφόροι, άλογοι,
μένουμε σε υπόθεση, για ύπαρξη ουρανού.
Ρολόι τοίχου η περιέργεια.
Αν με ρωτήσεις τρεις, θα σου απαντήσω έξι.
Κυκλικό σχήμα , επαναλαμβανόμενο,
κάθε περιστροφή κι απάτη.
Και μέσα στίγμα, ριζωμένο,
σαν να ΄ταν πάντα εκεί.
Με άξονες χεριού τεντώματα,
οριοθετεί τις μέρες.
Οι φαύλοι κύκλοι ,λησμονιάς παιδιά.
Όλα μηδέν σε κάθε εκκίνηση.
Ξεχνούν οι άνθρωποι εύκολα ,
και αν δεν το κάνουν,
το ονομάζουν αμαρτία..
Εκεί που βρίσκονται τα ρίγη.
Αν ησυχάζω ακούω κι εγώ το
πιο όμορφο τραγούδι.
Ανάμεσα από το στόμα και
το νωτιαίο μυελό μου.
Και δε φοβάμαι ούτε λεπτό.
Έχω ,έστω ένα δικό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου