Ακόμα και αν η εξελίξεις τρέχουν και τα πράγματα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη, ακόμα και αν πλέον αποφασίστηκε μετά από χίλια παρακάλια να δοθεί επίδομα σε ανθρώπους που εργάζονται στον καλλιτεχνικό τομέα - σαφώς όχι μόνο σε όσους βγαίνουν μπροστά - προκαλεί αβεβαιότητα και η έλλειψη σχεδίου ως προς το ζήτημα των παραστάσεων. Γενικολογίες από πλευράς του Υπουργείου, χαμένος χρόνος και οι ζωές των ανθρώπων αυτών -όπως πάντα στην αβεβαιότητα.
Το Pause λοιπόν "δίνει" την πένα σε ανθρώπους της Τέχνης για να μοιραστούν τη σκέψη τους για την απαξίωση του Πολιτισμού που βιώνουμε.
Μία πρωτόγνωρη κατάσταση για όλο τον κόσμο. Αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή είναι ένας αόρατος πόλεμος. Όλη η ανθρωπότητα βιώνει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Όλο αυτό δημιουργεί σε όλους μας μεγάλη ανησυχία για το αύριο και φόβο για τις ζωές των δικών μας ανθρώπων.Ο κλάδος μου όπως και όλα τα επαγγέλματα έχουν υποστεί μεγάλη ζημιά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τον τρόπο επιβίωσης και αυτή την στιγμή βρίσκονται σε τεράστιο οικονομικό πρόβλημα. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν υπαχθεί σε κανένα κονδύλιο από την κυβέρνηση. Οι καλλιτέχνες έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα με πολύ μεγάλες δυσκολίες οπότε αυτή τη στιγμή όλοι βρίσκονται μετέωροι . Η τέχνη δεν είναι για λίγους Είναι για όλους. Δεν μπορεί να σταματήσει η έκφραση και η δημιουργία. Ο κόσμος ειδικά αυτές τις μέρες έχει μεγάλη ανάγκη να ακούσει μουσική να δει ταινίες και παραστάσεις. Θα πρέπει οι αρμόδιοι να αγκαλιάσουν τους ανθρώπους που ασχολούνται με κάθε μορφή τέχνης Και να τους δουν ισότιμα με όλα τα άλλα επαγγέλματα. Το να είσαι τραγουδιστής, ηθοποιός, μουσικός, στιχουργός, δημιουργός, συνθέτης, μουσικός παραγωγός,σκηνοθέτης κτλ δεν είναι χόμπι. Είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες!!!
-Αδάμ Τσαρούχης, Τραγουδιστής
02/05/2020
***
Αν θέλεις να αποδυναμώσεις πνευματικά έναν λαό εκμηδένισε το κομμάτι του πολιτισμού. Κάθε καλλιτεχνικός κλάδος συμβάλλει τα μέγιστα στην ψυχοκοινωνικοπνευματική παιδεία του ανθρώπου. Πρόκειται για ένα είδος παιδείας που στις μέρες μας έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο αφού πλέον βάση δίνεται μόνο στη στυγνή εξειδίκευση -και πάλι σε συσχετισμό πάντα με τις οικονομικές απολαβές. Ακόμη και στα πιο βασικά αγαθά βασιλεύει η χυδαιότητα του καπιταλιστικού συστήματος με το αλισβερίσι προσφορά-ζήτηση-συμφέρον να πρωτοστατεί παντού γύρω μας. Κάπως έτσι είναι αναμενόμενο επακόλουθο η μετατροπή των ανθρώπων σε κατευθυνόμενες μηχανές αφού ισοπεδώνεται κάθε ξεχωριστή νοημοσύνη ως περιττή πολυτέλεια. Μέσα σε μια τέτοια πραγματικότητα οι εργάτες της τέχνης μοιάζουν στα μάτια των πολλών με ανθρώπους που αρνούνται να μεγαλώσουν. Υποβιβάζονται επομένως τόσο οι ίδιοι όσο και το επάγγελμά τους το οποίο εκπροσωπείται συνήθως μόνο μέσα από όσους ο κόσμος έχει ξεχωρίσει ως “επώνυμους”. Η τέχνη ως έννοια κατά την άποψή μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, είναι παντού γύρω μας, είναι με έναν τρόπο η ίδια μας η ζωή. Έχουμε μπουχτίσει από την απαξίωση τόσο των “μη εκπαιδευμένων” στην τέχνη συνανθρώπων μας, τόσο από τις απαξιωτικές προς τον κλάδο μας κυβερνήσεις, τόσο από τις συνθήκες εξαθλίωσης που αντιμετωπίζουμε όσοι δε γίναμε “μεγάλα ονόματα”, τόσο από τη μέχρι τώρα αδιαφορία όσων συναδέλφων έμοιαζαν βολεμένοι όσο κι από τους ίδιους μας τους φοβισμένους εαυτούς που μόνο άμοιροι ευθυνών δεν είναι. Όλοι έχουμε ευθύνες. Απλώς σήμερα με αφορμή όσα συμβαίνουν καλούμαστε επιτέλους να ενεργοποιηθούμε αλληλέγγυα και μαζικά. Κατά τη γνώμη μου δε χρειαζόταν μια τέτοια αφορμή αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ελπίζω, λοιπόν, η συγκινητική αυτή πρωτοβουλία δράσης πολλών ανθρώπων του κλάδου να μην είναι ένα εφήμερο φαινόμενο αλλά η αρχή για μια δυναμική συνέχεια. Σεβόμαστε και στηρίζουμε όλους τους εργάτες, όλους τους ανθρώπους, μέσα στους οποίους είμαστε κι εμείς που αποφασίσαμε να κάνουμε ένα outsider -βάσει ρεαλισμού- όνειρο πραγματικότητα.
- Έλλη Πράντζου, Ηθοποιός, Ποιήτρια
04/05/2020
***
Στο pause της πανδημίας.
Όπως στις παιδικές αρρώστιες μα δίχως να είμαστε άρρωστοι κι όπως στις διακοπές μα δίχως κέφι κι ελπίδες, η πανδημία, για τους πιο πολλούς από εμάς που δεν εργαζόμαστε σε νοσοκομεία, έφερε την παγκόσμια Παύση. Κατέβηκε ο διακόπτης, πατήθηκε το 'Pause' κι ο χρόνος σταμάτησε ενώ μια πηχτή ομίχλη μάς έκλεισε στα πολύ στενά όρια της προσωπικότητάς μας και των εφοδίων με τα οποία μας έχει εξοπλίσει η ανάπτυξή της και η καλλιέργεια του πνεύματός μας. Από εκεί αντλούμε, εκεί στηριζόμαστε.
Στη Βρετανία, για παράδειγμα, υιοθεσίες αδέσποτων κατοικίδιων και εγγραφές σε ηλεκτρονικά πανεπιστημιακά μαθήματα αυξήθηκαν θεαματικά ήδη από τις πρώτες εβδομάδες όταν ακολουθώντας επιστημονικές συμβουλές όλο και πιο πολλοί επέλεγαν την αυτοαπομόνωση κρατώντας αποστάσεις [self quarantine / social distancing].
Ο φόβος για το αύριο ανακατεύτηκε με μιά κρυφή χαρά για την ελευθερία από δουλειά και σιγόβραζαν με ένα ένοχο ενθουσιασμό για την ευκαιρία εξερεύνησης του αλλιώτικου και με τον πανικό όμως μπροστά στο πρωτόγνωρο κενό ημερών δίχως πρόγραμμα που άνοιξε μπροστά μας σα σκοτεινός γκρεμός. Όλα αυτά τα αντικρουόμενα, καρυκευμένα με τη μοναξιά μας, έγιναν ένα μείγμα που φούσκωσε μέσα μας και, (πλάι στις αέναες συνταγές μαγειρικής και τις φωτογραφίες τροφών) εκείνες τις πρώτες ημέρες εκδηλώθηκε σε περιοδικά, σε ιστοσελίδες και σε προσωπικές αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με θέμα τις λίστες βιβλίων:
Τα αγαπημένα μας βιβλία,
τα αγαπημένα μας ελληνικά βιβλία,
τα 10 πιο αγαπημένα μας βιβλία,
τα 10 βιβλία που πρέπει να διαβάσουμε,
τα 10 βιβλία που πάντα θέλαμε να διαβάσουμε, κ.ο.κ.
Ο βομβαρδισμός με τόμους παλιούς και νέους ήταν ακατάπαυστος ανεβάζοντας σα πυρετό τον τρόμο ή, όπως σχολίασε κάποιος απελπισμένος:
«Δε μου φτάνει που είμαι κλεισμένος μέσα ολομόναχος, πρέπει και ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ';
Διασκέδασα πολύ όταν έλαβα το αυθεντικό αυτό σχόλιο που, όσο και το ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε καμπάνια με αίτημα να στηριχτούν οι καλλιτέχνες στις δύσκολες ώρες που περνάμε, αποκαλύπτει την παιδεία μας και τη δύσπιστη αντιμετώπιση του πολιτισμού σαν αναγκαίο κακό που χαρακτηρίζει, δυστυχώς τη σύγχρονη Ελλάδα.___________________________________
-Δάφνη Χρονοπούλου, Συγγραφέας
06/05/2020
***
Διάβασα προσεκτικά τις δηλώσεις της κυρίας υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη. Αναφέρει ότι έδωσε 15 εκ.ευρω για τον πολιτισμό όταν η κυβέρνησή της είχε περικόψει 10 εκ. ευρώ από τον προηγούμενο προϋπολογισμό του ΥΠΠΟ. Ένα μέρος από αυτά τα χρήματα προορίζονται για το θέατρο, κατόπιν πρόσκλησης προς τους θιάσους για κατάθεση προτάσεων. Μιλάει για θεατρικά έργα με 10 συντελεστές επί σκηνής το πολύ και εναλλάξ εργασία των συντελεστών.
Και για την ζωντανή μουσική οι δηλώσεις της είναι τουλάχιστον αστείες, καθώς θα ανακοινώσει συναυλίες σε αρχαιολογικά μνημεία. Λες και κάποιος εργαζόμενος μουσικός ή ηχολήπτης θα καταφέρει να περάσει όλους τους επόμενους δύσκολους μήνες με μια - δύο συναυλίες σε κάποιο αρχαιολογικό χώρο. Αν ήταν, δηλαδή, δέκα φορές δύσκολο να βρεθούμε σε κάποια παράσταση του καλοκαιριού ως ηθοποιός ή ως μουσικός, τώρα θα είναι εκατό.
Η κυρία υπουργός φαίνεται πως δεν έχει κανένα σχέδιο και δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη πετώντας το μπαλάκι σε άλλα υπουργεία. Όλα αυτά βέβαια γίνονται με πολύ όμορφα διακοσμημένα λόγια.
Ακούγοντας λοιπόν και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά διαβάζοντας τις ανακοινώσεις του υπουργού Εργασίας, κυρίου Γιάννη Βρούτση, βγάζω τα εξής συμπεράσματα :
Χιλιάδες ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές, τεχνικοί ήχου και εικόνας, άνθρωποι που δουλεύουν σε γραφεία παραγωγής και πολλές άλλες ειδικότητες θα μείνουν αβοήθητοι τους επόμενους μήνες. Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί και βρίσκονται σε αναστολή σύμβασης εργασίας θα πάρουν 534 ευρώ για τον Μάιο. Για τον Ιούνιο άγνωστο. Οι υπόλοιποι; Όσοι είναι μακροχρόνια άνεργοι;
Τέλος θα ήθελα να κάνω μια πιο γενική τοποθέτηση. Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι τέχνες μα και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι ευάλωτες ομάδες και ο σεβασμός προς στο φυσικό μας περιβάλλον. Η κυβέρνηση έχει δείξει τον προσανατολισμό της. Κλείνει τα μάτια σε άστεγους, άπορους, φυλακισμένους, πρόσφυγες, μετανάστες. (Ειδικά οι πρόσφυγες καλούνται να επιβιώσουν μέσα σε άθλιες συνθήκες εγκλωβισμένοι στα ασφυκτικά στρατόπεδα του Αιγαίου). Στηρίζει με 20 εκατομμύρια τα ΜΜΕ και περνάει νόμο που επιτρέπει εξορύξεις πετρελαίου και αερίου μέσα σε ζώνες προστατευόμενων περιοχών Natura. Πόσοι νέοι άνεργοι θα υπάρξουν άραγε μετά από την τόση «φροντίδα» και τα τόσα μέτρα στήριξης της κυβέρνησης ;
Σε τέτοιου τύπου κρίσεις, όπως με την τωρινή πανδημία, όλα τα προβλήματα εντείνονται. Ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι με τις επιλογές μας. Όχι όμως με την επιλογή της εργασίας και της τέχνης που υπηρετούμε, μα με την επιλογή των αξιών μας. Την επιλογή να διεκδικούμε αξιοκρατία, πολιτισμό και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Με την επιλογή να είμαστε ενεργοί πολίτες και να μην αφήνουμε κανέναν μόνο και καμία μόνη απέναντι στις πρωτοφανείς δυσκολίες που βιώνουμε.
Ηλίας Βαμβακούσης, Μουσικός
05/05/2020
***
Η τέχνη είναι πηγαία ανάγκη, είναι παιδεία, είναι καλλιέργεια ψυχής και νου, είναι έκφραση, ζωή, ανάσα μέσα στο χάος και πράξη άκρως επαναστατική.
Στις ζωές όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως, η τέχνη αποτέλεσε, αποτελεί και θα συνεχίζει να αποτελεί στο βάθος της ανθρώπινης ιστορίας κομμάτι ζωτικής σημασίας. Αυτό είναι κάτι που έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού όπου πολύς κόσμος ανέδειξε την δημιουργικότητά του μεσώ της τέχνης.
Η νέα κοινωνική πραγματικότητα και οι επιπτώσεις του κορωνοϊού, πλήττουν βαριά όλους τους εργαζόμενους και δη εμάς τους εργάτες της τέχνης που ανέκαθεν ζούσαμε στο περιθώριο. Μιλάω φυσικά για όλους εμάς τους "μη εμπορικούς" καλλιτέχνες που ούτε "βολεμένοι" είμαστε σε ένα σύστημα θεάματος, ούτε ανήκουμε στην "ελίτ" των καλλιτεχνών που απολαμβάνει επιχειρηματικά και κρατικά οφέλη ώστε να μην μας απασχολεί η επιβίωση μας. Τρεφόμαστε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ από την τέχνη μας. Όπως αντιλαμβανόμαστε τίθεται θέμα επιβίωσης όχι μόνο της τέχνης αλλά κυρίως των ανθρώπων που την παράγουν. Όλοι εμείς που αυτή τη στιγμή δεν είμαστε απλά άνεργοι αλλά μας στερείται το δικαίωμα εργασίας επ'αόριστον, όλοι εμείς οι "ανειδίκευτοι-χομπίστες" κατά τα λεγόμενα του κράτους που παρ' ολ' αυτά αποτελούμε τον πολιτιστικό κορμό αυτού του τόπου, ΑΠΑΙΤΟΎΜΕ και διεκδικούμε για ακόμα μια φορά τα αυτονόητα χωρίς καμία διάθεση ελεημοσύνης πάρα μόνο με τα δικαιώματά μας ως σκληρά εργαζόμενοι, επαγγελματίες, καλλιτέχνες.
Επειδή λοιπόν ο πολιτισμός είναι οι εργαζόμενοί του και η τέχνη είναι βασικό θεμέλιο της ζωής του ανθρώπου,είναι η ώρα που η αλληλεγγύη οφείλει να βγει στην επιφάνεια έμπρακτα και οι κατακτήσεις να κερδηθούν, γιατί όχι, στους δρόμους.
#supportartworkers
-Mαρία Βάθη, Χορεύτρια, Χορογράφος, Δασκάλα χορού
04/05/2020
***
«Στην υγεία της Τέχνης»
Καλλιτέχνες,2020.Εικαστικοί,μουσικοί,χορευτές,ηθοποιοί κι άλλοι πολλοί..
Πληβείοι του ιδανικού μας.Αμετανόητοι.
Δεν καταδέχτηκαν να μας συμπεριλάβουν…Πανδημία.Κορωνοϊός.Συνεχίζουμε να εργαζόμαστε γιαυτό που αγαπάμε και μας κρατάει ζωντανούς,την τέχνη μας,με την επιθυμία να ¨φωταγωγούμε¨ακόμα τον κόσμο.
Ζούμε όσο αντέχουμε...Πάντα εδώ και πιο απόντες από ποτέ. Αόρατοι σε μια κοινωνία που εκτιμά και αναγνωρίζει μόνο την εργασία που είναι τεχνοκρατικώς και λογιστικώς αιτιολογημένη. Κανένα επίδομα. Μας προσπέρασαν με επιτιμητική αδιαφορία, όπως κάνουν πάντα. Δεν μας συμπεριέλαβαν σε κανένα μέτρο στήριξης, δέχονται φυσικά κι αναγνωρίζουν την προσφορά μας..
Η Τέχνη που αφειδώς προσφέρουμε στην κοινότητα είναι καθαρά πνευματική,δεν έχει ανάγκη από τροφή και νερό,κατοικία,δεν πληρώνει λογαριασμούς,δεν νοσεί και κυρίως δεν βγαίνει ποτέ σε σύνταξη γιατί δεν γερνάει. Δεν είναι τα χρήματα που λείπουν στους καλλιτέχνες,είναι η έμπνευση..
Μας παραπέταξαν πάλι,αστόχαστα γιατί δεν καταλαβαίνουμε τίποτα άλλο έξω από την Τέχνη μας κι ας κάνουμε οι περισσότεροι κι άλλη δουλειά,δεύτερη για να ζήσουμε.Δεν θα μας δώσουν τίποτα, κανένα βοήθημα,δεν είναι ο οικονομικός μας αφανισμός η απειλή αλλά ο κορονοϊός..
Είστε σίγουροι,θα κάτσουμε και πάλι στην άκρη, μάλλον δεν μας χρειάζεστε,δεν σας αφορούμε. Εμείς που δεν είμαστε για τα ¨χρηστικά¨. Μόνο για την διασκέδαση,την Ψυχαγωγία.
Εμείς, οι Καλλιτέχνες, που τόσα χρόνια περισσεύουμε.
Γρηγόρης Κούκης,Εικαστικός
02/05/2020
***
Αν και νέος στον καλλιτεχνικό χώρο και με λίγες εμπειρίες έχω αντιληφθεί πως δυστυχώς οι εργάτες της τέχνης, από τον πρωταγωνιστή ηθοποιό, τον πρώτο τραγουδιστή ή τον «τεχνικό» μιας καλλιτεχνικής δουλειάς δεν αντιμετωπίζονται από την κοινωνία ως άνθρωποι που εργάζονται ισότιμα για παράδειγμα με έναν δικηγόρο ή έναν ιατρό κι αυτό γιατί έχω την εντύπωση ότι έχει περάσει στην κουλτούρα μας ότι οι διασκεδαστές μας, οι ψυχαγωγοί μας είναι άνθρωποι «χομπίστες» που κάνουν απλώς το κέφι τους. Βέβαια αυτό δεν θα το πει κάποιος για έναν πολύ αναγνωρισμένο τραγουδιστή ή ηθοποιό, θα το πει για κάποιον ηθοποιό που δεν παίζει σε ένα γνωστό σήριαλ ή για έναν χορευτή που δεν εμφανίζεται σε κάποια κεντρική σκηνή. Υπάρχει ένα χάσμα νομίζω ανάμεσα σε αυτούς που βγάζουν πραγματικά χρήματα από την τέχνη, αυτούς που εμφανίζονται στα φεστιβάλ και μπορούν και κλείνουν δύο και τρεις δουλειές το χρόνο – αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι ο καλλιτέχνης είναι σε συνεχή αναζήτηση εργασίας - και αυτούς που ενώ έχουν σπουδάσει την τέχνη τους, έχουν σπαταλήσει χρόνια πειθαρχίας πάνω από ένα πιάνο, έχουν κυλιστεί και κουβαριαστεί σε πατώματα ξανά και ξανά για να βρουν τη σωστή στάση σώματος για το ρόλο τους στο τάδε σεμινάρο, έχουν πληγεί στα πόδια και στα χέρια για τη σωστή «ποζισιόν» ,ομοίως με τους προηγούμενους, δεν βρίσκουν μια αξιοπρεπή δουλειά με ένσημα ούτε ανάμεσα στα δύο χρόνια χωρίς αυτό να οφείλεται στην έλλειψη ταλέντου. Γιατί η χώρα μας έχει πολλά ταλέντα, είναι χώρα με ανάγκη έκφρασης λόγω των πολλών συμπλεγμάτων και αντικρουόμενων καταστάσεων, λόγω της ιστορίας της και του πολιτισμού της, και γι’ αυτό υπάρχουν πολλές δραματικές σχολές – κι ας είναι ιδιωτικές – υπάρχουν μουσικοί από κάθε γωνιά του τόπου που διδάσκουν και υπάρχουν και πολλοί χορευτές που δυστυχώς δεν χωράνε όλοι στην Εθνική Λυρική και χορεύουν σε performances των νυχτερινών κέντρων ή αλλιώς «στα μπουζούκια», τουλάχιστον μέχρι πρότινος που γίνονταν διάφορα «shows» - τίποτα κατακριτέο σε αυτό – ή στα musicals. Χωρίς την τέχνη σε όποια μορφή της ο άνθρωπος δεν πάει μπροστά.
Η χώρα οπισθοδρομεί χωρίς τον πολιτισμό. Χρειάζεται το θέατρο, τους μουσικούς, τους χορευτές της, τους σκηνοθέτες της, τους κινησιολόγους της, τους δραματολόγους της, τους συγγραφείς της, τους ποιητές της, τους ζωγράφους της. Για να την εξελίσσουν, να δείχνουν στον άνθρωπο ότι δεν είναι μόνος ή ακόμα και αν άλλοι καλλιτέχνες δεν θέλουν να δείξουν αυτό να δείχνουν κάτι. Αυτό το κάτι που σε συγκινεί και σε πηγαίνει ένα βήμα πιο βαθιά. Πιο βαθιά στο κέντρο του εαυτού σου. Δεν είναι η ψυχοθεραπευτική λειτουργία της τέχνης στον άνθρωπο που τον εξελίσσει μόνο, και η όποια ψυχοθεραπευτική λειτουργία λείπει λ.χ. από την εκπαίδευση της Ελλάδας του 21ου αιώνα, είναι όλα αυτά που μας ενώνουν μπροστά στον πόνο ή τη χαρά ή τη λύπη ή αυτό που λέμε «αισθητική» του καλλιτέχνη και μας συνεπαίρνουν για να αμφισβητήσουμε την ίδια μας την ύπαρξη, τη θέση μας στην κοινωνία, την κοινωνία την ίδια. Αυτή η αμφισβήτηση είναι που θα μου λείψει και που ελπίζω να μπαίνει απλώς σε μια πολύ μικρή παρένθεση για χάριν της δημόσιας υγείας. Πρέπει να βοηθηθούν οι καλλιτέχνες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αν και είναι δύσκολο να οριστεί πχ μια επιτροπή που θα κρίνει ποιος είναι καλλιτέχνης και ποιος δεν είναι, ποιος πρέπει να βοηθηθεί και ποιος όχι, πόσοι είναι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα και πόσοι δεν είναι. Μακάρι να ακουστεί η ανάγκη όλων μας για τέχνη και με τα απαραίτητα μέτρα, προφυλασσόμενοι από τον ιό που «καραδοκεί», να μπορούμε όχι μόνο να παράγουμε τέχνη όπως πριν την επιβολή των μέτρων αλλά να επενδύσουμε ως χώρα και περισσότερο σε αυτήν γιατί η Αρχαία Ελλάδα καυχιόμαστε ότι γέννησε τον Πολιτισμό, ας μην τον αποβάλει η Νεότερη.
Δημήτρης Νταούλης, Συγγραφέας,Σκηνοθέτης ,Φοιτητής διεθνολογίας
04/05/2020
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου