Πενθήμερος | ΜΙΤΟΧΟΝΔΡΙΟ_think&act_tank_journal_club

Το κείμενο συνυπογράφεται από τα μέλη του πυρήνα ΜΙΤΟΧΟΝΔΙΟ_think & act tank_journal club (Δήμητρα Κ, Δήμητρα Ρ, Εμελίνα Μ, Μαρία Β, Σταμάτης Π)

Ημέρα νο.1 (μα όχι η πρώτη)
Τικ-τακ σκοτάδι. Τικ-τακ σκοτάδι. Τικ-τακ σκοτάδι.
Στοπ.
Όταν ξυπνήσεις, θα είσαι σε ένα μέρος που θα έχεις ξαναβρεθεί, αλλά δεν θα μπορείς να είσαι πουθενά αλλού. Θα έχεις όλα τα απαραίτητα για να επιβιώσεις. Φως. Αγχώνεσαι.
Μα όλα τα απαραίτητα για να επιβιώσω τα είχα πριν: δουλειά, φαγητό, βόλτα, θάλασσα, αυτοκίνητο. Θα έχεις όλα τα απαραιτητα για να επιβιώσεις, αλλά δεν θα μπορείς να εισαι πουθενά αλλου. Πνίγεσαι.
Δε θα αντέξω, θα βγω μια βολτα έστω εδώ κοντά. Καλά ασ’ το για σήμερα γιατί τον τελευταίο καιρό στη δουλειά κουράστηκα πολύ. Θα ξεκουραστω και θα πάω αύριο. Μπορείς σε αυτό το μέρος να έχεις τους δικούς σου, μόνο τους πολύ δικούς σου. Αυτό είναι καλό, τουλάχιστον θα έχω να πω μια κουβέντα να περάσει η ώρα. Αλλά δεν περνάει. Νευριάζεις.
Θα πάω σήμερα τη βολτα, αλλά ξέχασα υποσχέθηκα να μαγειρέψω το φαγητό που της αρέσει. Ποιο είναι άραγε; Εδώ και αν τσαντιζεσαι.
Ήρθε η ώρα για τη βόλτα, αλλά δεν μπορώ έχω να φτιάξω εκείνο το άλμπουμ με τις φωτογραφίες απ' το σχολείο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Τελείωσε, πάω να περπατήσω. Σκατά, έχω να μιλήσω με εκείνον τον φίλο που είχα να δω καιρο. Τι να κάνει; Τώρα που έμαθα το αγαπημένο της φαγητό, θυμήθηκα ποιοι είναι όλοι αυτοί και έμαθα τι κάνει αυτός ο φίλος λέω να μείνω εδώ, κουράστηκα. Θα πάω αύριο τη βόλτα. Σήμερα προτιμώ να παίξουμε εκείνο το επιτραπέζιο για το οποίο δεν είχα ποτέ χρόνο και θα... ουπς!
Πρέπει να βγάλω βόλτα τον σκύλο. Κάθε πότε τον έβγαζες; Βγαίνω.
Και τώρα θα παίξουμε το επιτραπέζιο, θα γελάσουμε, θα πιούμε, θα χορέψουμε, θα μαγειρέψουμε, θα κοιμηθουμε.
Στοπ.
Έκανες λάθος, σε αυτό το μέρος δεν είχα ξαναβρεθεί. Ανοίγεις την πορτα.
Σκοτάδι τικ-τακ. Σκοτάδι τικ-τακ. Σκοτάδι.

Ημέρα νο.2 (μα όχι η δεύτερη)
Έχεις προγραμματίσει τέλεια τη ζωή σου -ξύπνημα στις 7, δουλειά, πρωινό-δεκατιανό-βραδινό, ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο, δουλειά, 3 ώρες γυμναστική την εβδομάδα (κατά προτίμηση yoga ή crossfit), πολλή δουλειά, το καθιερωμένο ποτό της Παρασκευής ή τη βόλτα με τα παιδιά κάθε Κυριακή και, φυσικά, κάθε βράδυ ύπνο, στον καναπέ, μπροστά από κάποιο βαρετό πρόγραμμα στην TV -έρχεται κάτι/ κάποιος/κάποιοι και όλα σταματούν.
Και δεν είναι πως απλά σταματούν.
Πρέπει να μείνεις μέσα.
Πρέπει να κάτσεις σπίτι, χωρίς να δουλεύεις. Δεν το αντέχεις.
Πρέπει να μην κολλήσεις στην κίνηση που κάθε πρωί βλαστημάς. Δεν το αντέχεις.
Πρεπει να μείνεις σπίτι με τα παιδιά σου. Δεν τα αντέχεις.
Πρέπει να κάτσεις σπίτι με τον σύντροφό σου. Ουτε αυτόν τον αντέχεις.
Πρέπει να κάτσεις σπίτι μόνος σου. Τον εαυτό σου και αν δεν τον αντέχεις. Και έτσι μένεις κλεισμένος σε ένα σπίτι να αναρωτιέσαι αν όλη αυτή η -δήθεν- υπέροχη καθημερινότητα που έχεις χτίσει με τόσο άγχος ήταν έστω και στο ελάχιστο αυτό που έχεις ποθήσει. Χωρίς τον έξω κόσμο, τον οποίο τον προσεγγίζεις πλέον (και ποιος ξέρει μέχρι πότε) μόνο με το απαραίτητο χαρτάκι στην τσέπη, μένεις να αναρωτιέσαι αν αντέχεις τις μέχρι τώρα επιθυμίες και επιλογές σου, αλλά κυρίως μένεις να αναρωτιέσαι, αν “αντέχεσαι” εσύ.
Και ευτυχώς/δυστυχώς υπάρχει, μάλλον, αρκετός ακόμα “χώρος” για να αναλογιστείς.

Ημέρα νο.3 (μα όχι η 3η)
Κι αναλογίστηκα, ναι!
Κι ήθελα και εγώ να γράψω κάτι για τον εγκλεισμό όπως τόσα που γράφονται αυτές τις μέρες. Ιδανικά θα ήθελα να είναι τόσο φιλοσοφημένο και επαναστατικό όσο φαντάζει στο μυαλό μου. Γράφω, σβήνω σκέψεις αλλά καμιά δεν βγάζει το ιδανικό νόημα μόλις γραφτεί. Σαν να είναι όλες τόσο ζωντανές, λογικές και σπουδαίες όσο τριγυρνούν ελεύθερες στο μυαλό μου και μόλις μαντρωθούν στο χαρτί ξεφτίζουν. Μου φαίνεται αστείο και οξύμωρο γιατί μάλλον δεν τους πάει ο εγκλεισμός που πρέπει να γράψω. Μπορεί όμως να είναι και το ανάποδο. Ίσως ευδοκιμούν κλεισμένες ασφαλείς μέσα στο μυαλό και μόλις αφεθούν ελεύθερες στο χαρτί φαίνονται λίγες. Νομίζω και αυτό είναι εξίσου οξύμωρο και αστείο.
Ποια οπτική όμως είναι πιο σωστή; Οι σκέψεις είναι ελεύθερες μέσα στο μυαλό ή όταν παίρνουν μορφή; Δύσκολο ερώτημα. Ας δούμε όμως αυτό που μετράει, τα γεγονότα.
Γεγονός ένα: οι σκέψεις γεμίζουν όλο σπουδαιότητα το μυαλό. Μέσα στη ησυχία και την ασφάλεια του γεννιούνται ανεμπόδιστες από τυχόν παρεμβολές και πλημμυρίζουν όλες τις γωνιές του. Δεν έχουν αντίλογο, δεν έχουν όριο. Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί τους, τίποτα δεν στέκεται απέναντι. Δεν μπορούν να φανούν λειψές, μεμπτές, λαθεμένες ή ανούσιες. Δεν είναι ποτέ λίγες γιατί είναι το παν. Η δύναμη τους είναι άπειρη.
Γεγονός δύο: οι σκέψεις δυσκολεύονται πολύ να πάρουν την ισχυρή μορφή τους έξω από αυτό. Μόλις βρουν το δρόμο για τα χείλη, τα χέρια, τα μάτια, τα αυτιά, μόλις εκφραστούν θα πρέπει να συνυπάρξουν, να συγκριθούν, να κριθούν. Δεν είναι πια μόνες και ανίκητες, έχουν αντίλογο και όριο. Μπορεί να μοιάζουν τόσο με άλλες ξένες σκέψεις που να χάνουν την αίγλη και τη μοναδικότητα τους, ή να διαφέρουν τόσο από αυτές που να φαντάζουν αιρετικές. Φθίνουν ή γιγαντώνονται όχι από δική τους επιλογή αλλά σε σχέση με τις άλλες. Αυτός ο διάλογος σκέψεων όμως δίνει και μια επιλογή που πριν δεν υπήρχε. Δημιουργεί ένα νέο συλλογικό μυαλό που με τη σειρά του δημιουργεί μέσα στις κλειστές πύλες του τις δικές του ισχυρές σκέψεις για να φωτίσουν λαμπρές και μοναδικές όλες τις γωνιές του. Ώσπου να εκφραστούν και αυτές και να έρθουν να μικρύνουν ή να μεγαλώσουν σε σύγκριση με τις σκέψεις άλλων συλλογικών ή μη μυαλών και με τη σειρά τους να γεννήσουν νέα μυαλά, νέες πύλες, νέες σκέψεις. Και αυτό να μη σταματά ποτέ σαν ένα κάτεργο εξέλιξης.
Και ενώ τα γεγονότα μου είναι αρκετά σαφή, απάντηση στο ερώτημά μου δεν μπορώ να δώσω. Ίσως γιατί δεν ξέρω τι θέλω περισσότερο για τη σκέψη μου, να διαπρέψει ή να εξελιχθεί; Και το κείμενο μου μένει μετέωρο όπως κάθε σωστό φιλοσοφημένο και επαναστατημένο γραπτό των ημερών. Οι σκέψεις λογίζονται πιο ελεύθερες μέσα ή έξω των κεκλεισμένων θυρών;

Ημέρα νο.4 (μα όχι η τέταρτη)
Ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια τρομερή
επιθυμία να μείνω στο κρεβάτι όλη τη μέρα
και να διαβάζω.
Διαβάζω. Αναδίπλωση και εκδίπλωση του εαυτού και του κόσμου. Διαβαίνοντας ανάμεσα στις λέξεις μαθαίνεις να συναντάς τη ζωή. Τι ζωή; Άρση. Από το κρεβάτι, οδή προς τη θέση.
Διαβάζω. Σημαίνει διαλέγομαι, διαπερνώ τις λέξεις, υποτρέχω το νόημα, αναζητώ την ουσία, και απαντώ τον άνθρωπο. Στο πυρήνα της ζωής, στο πυρήνα ενός παράλογου κόσμου.
Σκέψη και δράση σε ζωτική αναμόχλευση.

Α: που πάμε;
C: που μπορούμε να πάμε;
Β: που αντέχουμε; Πόσο αντέχουμε;
D: οπουδήποτε…δεν έχει σημασία
Ε: έχει ουσία
Α: μα…
C:  είσαι ελεύθερος
Α: ελεύθερος;
Β: «ελεύθερος»
D: πότε είσαι ό,τι είσαι;
E:  ποιος είσαι;
C: όταν βγεις έξω…
Β: Σταμάτα. Στο υπαγορεύω.
Α: έξω από σένα, έξω από μένα, έξω από εκείνον
D: σε απαγόρευση
Ε: έξω απ’ το χρόνο
C: πέρα απ’ το μέσα, έξω στο μέσα, μέσα απ’ το μέσα
Α: κυνηγώ και δε ψάχνω, ρωτώ;
Β: Σταμάτα. Μια στιγμή χρόνου κείται ανάμεσά μας.
D: μια δόση άρσης και μια στάλα έναρξης αρκούν.
C: εεε και;
E:  το μετά….
D: σκέφτομαι…
Α: τώρα ποιος; Τώρα τι; Τώρα πως και γιατί;

Κοιμήθηκα σήμερα το βράδυ με μια τρομερή
επιθυμία να ξυπνήσω την
αντίθεση.

Ημέρα νο.5 (μα όχι η πέμπτη, μα όχι η τελευταία)
Κοσκινίζω τα λόγια.
Βλέπω πως αυτό το κλείσιμο στο σπίτι, στη φωλιά, στο σπιτικό, στη φυλακή μας ξυπνάνε πένθη, γεννιούνται πένθη, νέες ή ανανεωμένες αρνήσεις, θυμοί, θλίψεις/καταθλίψεις, αποδοχές/παραδοχές, νοήματα, διαπραγματεύσεις/παζαρέματα. Μιλάμε για την καθημερινότητα, μιλάμε για "όταν ξανα..." κι ας μην το πιστεύουμε, όλος ο κόσμος προσανατολιστήκαμε στο αύριο, ξαφνικά -ακόμη και με απαισιόδξοα σενάρια- κάνουμε σχέδια, όνειρα, λαχταράμε (εννοείται όχι όλα, ως συνήθως).
Ακόμη κι η απόσταση, ίσως μια ιδανική συνθήκη να μάθουμε λίγο να οριοθετούμε τις αποστάσεις (και σε επίπεδο σχέσης και συμβολικό) μεταξύ μας.
Όλα για καλό! Όλα καλά θα πάνε!
Μια φάση κουκουλιού.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Μπα! Φτάνει! Φτάνει πιο ο ρεαλισμός. Στη μνήμη μας την ατομική και συλλογική θα εγγραφεί σαν τραύμα: θα το θυμόμαστε και θα κλαίμε ή θα το θυμόμαστε και θα γελάμε;
Θα μάθουμε -μα την Παναγία!- ξανά τι σημαίνει "ο ουρανός είναι πάνω" και τι σημαίνει "γεύομαι" και τι σημαίνει "πονάω".
Μια ανοσία πρώτη την έχουμε για να την εκμεταλλευτούμε: τι σημαίνει όταν ξανάρθουμε αντιμέτωποι με οποιοδήποτε "τέρας";