Αν ο Κορνήλιος Καστοριάδης ζούσε σήμερα ίσως να φρίκαρε με το πόσο επίκαιρος και συνάμα διαχρονικός υπήρξε και υπάρχει.
Ξύπνησα το πρωί από ένα όνειρο και έχοντας σκάσει από τη ζέστη σαν να είναι κάποιο παράδοξο καλοκαίρι καρφωμένο στον κόρφο μου. Ευτυχώς γλίτωσα τα υγρά από ιδρώτα σεντόνια. Η τελευταία σκηνή που θυμάμαι ήταν ότι ταξιδεύαμε σε ένα ιστιοπλοϊκό μαζί με τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, την Κατερίνα Γώγου και τη Λιλή Ζωγράφου. Η Γώγου είχε αναλάβει Καπετάνισσα και είχαμε πρίμο τον καιρό. Είχαμε ξανοιχτεί στη θάλασσα - και δυστυχώς δεν συγκράτησα τις συντεταγμένες. Είχα τρυπώσει στο πλοίο κρυφά. Είχα φωτεινή πυξίδα τον έρωτα για τα γραπτά του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Ο Ανδρέας και η Μάτση είχαν πιάσει μία γωνιά και εκείνος την μυούσε στον υπερρεαλισμό μέσω της ψυχανάλυσης. Το λευκό της φουστάνι - μάλλον ήταν εκείνο που ονειρευόταν ο Παυλίδης στη φωτιά στο λιμάνι. Ο Κορνήλιος μαζί με την Κατερίνα έπιναν μπύρα ασταμάτητα και η Λιλλή κάπνιζε δίχως σταματημό. Μιλούσαν θυμάμαι και έλεγαν για το πόσο ανελεύθεροι θα είναι οι άνθρωποι κάποτε - για το πως η ανελευθερία ξεκινάει από μέσα μας. Η Κατερίνα έλεγε πως πρέπει να τσακίσουμε το φασισμό με ένα αντάρτικο πόλης και ο Κορνήλιος ρητόρευε για το πως ο έρωτας και η παιδεία έχουν τη δύναμη ν'αλλάξουν τον κόσμο. Η Λιλή θυμόταν εικόνες από τότε που φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση και ήθελε να βοηθήσει τους άλλους δύο να φτιάξουν ένα σχέδιο.
Μέσα στην κούπα του πρωινού καφέ σκεφτόμουν ασταμάτητα τον τίτλο " Η άνοδος της ασημαντότητας". Αυτή η φράση σε επανάληψη σαν μάντρα. Έβλεπα τον Κορνήλιο Καστοριάδη στον καφέ να οργίζεται με τη γενιά μου - όχι για όσα ζει - αλλά για όσα μας λένε και για όσα δε μας λένε. Για τους ανώτερους της πυραμίδας που όφειλαν να είναι οι τελευταίοι.Για την αδράνεια μας και για το σπρώξιμο σε μία οθόνη για συγκεκριμένους λόγους και για τους "σελέμπριτις" που για δέκα λεπτά δημοσιότητας παρουσιάζονται σαν άλλοι "Δαβίδ" που νίκησαν το θεριό του κορωνοϊού. Τον ενοχλούσε και εκείνο το άθλιο τικτοκ που ασυναίσθητα μας δίνει ακόμα μία σπρωξιά στην κατρακύλα- αποπροσανατολίζοντας μας από τα ουσιώδη . Θύμωνε πολύ ακόμα για το γεγονός ότι πλέον οι φοιτητές δεν θα γεμίζουν αμφιθέατρα και ο Άσιμος πια δε θα μπορεί να λέει " Παράτα τα θρανία και τ'αμφιθέατρα, να 'ρθεις στην παραλία να κάνουμ'έρωτα.
Με τις πρώτες γουλιές ο Κορνήλιος ηρέμησε - μου είπε να ανοίξω το βιβλίο του στις σελίδες 128- 131 και θα καταλάβαινα τα πάντα. Πράγματι εκεί έγραφε κατά λέξη «Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους – οικολογική, για παράδειγμα – θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των συμπολιτών τους.»
Κάλλια Βαβουλιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου