Ω, αυτές οι στιγμές
από το παρελθόν
έρχονται
ζωντανές στο παρόν
(ολίγον φωτεινές).
Γεννούν δάκρυα
(όπως και μνήμες).
Είναι ντυμένες με
μουσική
(άγραφη),
δεν είναι όμως άδειες
απ’ τη θλίψη σου.
Και στο μέλλον θα
‘χουν (πάλι)
έναν λόγο,
δίχως
όψεις,
κι ως το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου