περνάω διάφανη ανάμεσά σας
κι αφήνω πίσω μου νήμα αιμάτινο·
να με κρατάει κάτω
να ‘χω μια αρχή
μέσα στην πιο βαθιά ανάγκη μου
για τέλος·
να με σηκώνει ψηλά
να βρω ένα νήμα ανθρώπινο
-δυο χέρια.
Ιπτάμενο ζευγάρι του Σαγκάλ.
Κι ένα περιστέρι με μάτια
ανοιχτά
στο χέρι ενός μαύρου
κοστουμιού.
Πάνω από την πόλη
έξω από τ’ ανθρώπινα
χαρταετός που έφυγε
από τα χέρια μικρού παιδιού
που κλαίει.
Χαρταετός που δέθηκε
σε βαθύ σκοτάδι γυναίκας που
κλαίει.
Χέρι λευκό ανοίγει τα παράθυρα
το φως πονάει τα μάτια
που δεν μπορούν πια να κλάψουν,
κουράστηκαν.
Δάχτυλα σκοτεινά μακραίνουν,
απλώνονται
μπλέκουν τα σχοινιά
σε κόμπους που δεν λύνονται
εύκολα .
Από επίσημο
πένθιμο
το σκούρο του σακάκι.
Τώρα σα να κατάλαβα,
αργά,
πόση λύπη μπορεί να αιωρείται
σ΄έναν πρωινό ουρανό
σαν σκόνη που λαμπυρίζει μέσα
σε μια λεπτή λωρίδα ήλιου.
Το φως αυτό που μου ξημέρωσε
πονάει πιο πολύ
κι από τα κλειστά κάποτε
δωμάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου