Είχε αυτιά ελέφαντα, σαν τραπεζομάντιλα. Λαιμό πανύψηλο καμηλοπάρδαλης, περισκοπικό. Με τα πελώρια μάτια της έβλεπε τα πάντα. Κι όταν τα φτερά της άνοιγε ένα ρίγος πρωτόγνωρο, κάθε φορά πρωτόγνωρο, διαπερνούσε όλο μου το σώμα και την ψυχή μου συγκλόνιζε.
Στη χώρα των πεντάμορφων σιλικονούχων με τα χείλη ροφού, πασαλειμμένα κόκκινο κραγιόν, αν έπεφτε για ύπνο, κανείς δε θα ’μπαινε στον κόπο μ’ ένα φιλί να την ξυπνήσει.
«Ασ’ το να κοιμηθεί το τέρας», θα ’λεγαν σίγουρα. Ύστερα στον καθρέφτη θα ακκίζονταν. Θα θαύμαζαν τη θεία ομορφιά τους. Θα ευγνωμονούσαν την καλή τους τύχη που δεν έμοιαζαν καθόλου με το κοιμώμενο τέρας.
«Ασ’ το να κοιμηθεί. Να ξεχαστεί πως γίνεται καμιά φορά να γεννηθεί και κάτι τέτοιο».
Όμως εγώ τη φίλησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου