Χαμένη στο μέτρημα των ημερών | Θέμις Ιππέκη

Χαμένη στο μέτρημα των ημερών

Λαμπαδιασμένη απ’  τον καυτό τυφώνα των σιωπών

Κάπου συγυρίζω γραμμές γιομάτες νιότης

                            λόγια σε μολυβένια πλημμύρα

                            όνειρα σ’ αναμονή μιας άνω τελείας

                            κρυψώνες μ’ ανοιχτά φτερά μιας υγρής

κάπου κρυφακούω τα παιδικά οράματα να κλαίνε

                                   τις κόρες να στραγγαλίζουν ρόδα

                                   τους γιους να πνίγουν άστρα

κλειδωμένη σε λευκούς θαλάμους , με γκρίζους διακόπτες σε συμπαγή κενά, άχρωμα σώματα.

Δεν έχω πια νέα γράμματα να λάβω.

Δεν έχω πια νέα γράμματα να σου δώσω,

Για νεράιδες που νικούν θηρία σε απόγνωση, ξεσκέπαστα κι ατάιστα ,

Ούτε για το πως μυρίζουν τα φιλιά -αφίλητα τα μάτια -,

Ούτε για λύκους που τρώγονται από νυχτερινά κόκκινα πρόβατα,

Ούτε για δραπέτες που φεγγίζουν τις προβλήτες ενός ήσυχου φεγγαριού

Δεν έχει πια ήλιο εδώ

Έτοιμο, δίχως ψίχα και ζύγι , δίχως υπογραφή

να φαγωθεί απ’ τους ανέμους , τα χνότα , τους ίσκιους κι τους βραχνού λαιμούς μας.

Δεν παίρνουν πια οι μέρες κάτι απ’ τους ανθρώπους

ούτε πια οι νύχτες δίνουν ένα γλυκό μεθύσι

                                               ούτε ένα δάκρυ δεν κυλά

                                               ούτε ένα γέλιο δεν φτουρά

                                               στην ανοιξιάτικη ζήση.

Ένας παράλογος , ένας σαχλός , ξελογιασμένος ίσκιος μας διαπερνά

Χαμένη στο μέτρημα ενός άμορφου καιρού

Κάνω κι εγώ πως ζω ανάμεσα στους άμορφους , στους συμπαγείς , στους ακίνητους , στους βουβούς

Ίσα που νιώθω ανάμεσα στα μέτρα της αμέτρητης στέγης

Πως παύω να νιώθω μ’ άνθρωπο ,

Μα πιότερο μου φέρνω στα  άμορφα, στα συμπαγή, στα ακίνητα , στα βουβά, στα πεθαμένα.